Mykobakteriozy kotów stanowią problem epidemiologiczny i leczniczy w wielu krajach, co wiąże się zarówno z dużą liczbą gatunków bakterii z rodzaju Mycobacterium chorobotwórczych dla kotów, jak i z trudnościami diagnostycznymi i koniecznością długotrwałego leczenia. Prątki z rodzaju Mycobacterium cechują się wysokimi wymaganiami odżywczymi, wywołują u kotów różne objawy chorobowe, a rozpoznanie wymaga stosowania wybranych technik histologicznych i biologii molekularnej, np. PCR.

W większości przypadków w następstwie zakażenia rozwijają się zmiany skórne w postaci guzków i przetok, owrzodzeń, zajęcia węzłów chłonnych lub rzadziej uogólnionego procesu chorobowego. Chorobotwórcze dla kotów są prątki z grupy prątków gruźlicy (TB, Tuberculous group complex), prątków atypowych (NTM, Non tuberculous mycobacteria group), a także Myc. leprae (8) (tab. I). Najczęstszą przyczyną zakażeń kotów są M. microti i M. bovis, rzadziej M. avium i M. malmoense (1). W Wielkiej Brytanii M. malmoense stanowi 5,6% prątków izolowanych od kotów (2), natomiast rzadko stwierdza się M. haemophilum i M. leprae. Prątki gruźlicy i wiele gatunków prątków atypowych są chorobotwórcze nie tylko dla kotów, ale też dla innych gatunków zwierząt i dla człowieka. Nadal nie ustalono zoonotycznego charakteru M. malmoense, a jego chorobotwórczość dla innych gatunków zwierząt niż koty jest mało poznana.