Identyfikacja przedmiotowych i podmiotowych objawów głuchoty u psów jest pierwszym krokiem do ustalenia, czy pies wymaga pomocy lekarskiej. Choć rozpoznanie głuchoty jest możliwe podczas zwykłego badania klinicznego, upewnienie się co do tego wymaga użycia technik instrumentalnych.

Stosowane od dawna w medycynie człowieka proste metody badania słuchu nie były przydatne w praktyce weterynaryjnej. Klasyczna metoda szeptu, metoda stroikowa czy bardziej zaawansowana audiometria tonalna (ang. Pure Tone Audiometry, PTA) wymagają świadomej współpracy pacjenta. Podczas badania musi on zasygnalizować fakt usłyszenia dźwięku. Nawet jednak u pacjentów współpracujących świadomie wynik badania często jest obarczony błędami. Dlatego metody te określa się mianem subiektywnych. Na szczęście dzięki rozwojowi elektroniki opracowano metody pozwalające badać zmysł słuchu w sposób obiektywny. Niestety żadna z nich sama w sobie nie wystarcza do ustalenia ostatecznego rozpoznania.

Instrumentalne metody badania słuchu

Audiometria impedancyjna

Koncepcja audiometrii impedancyjnej ma ponad 100 lat (11). Metoda polega na pomiarze odbicia fali dźwiękowej od błony bębenkowej ucha przy jednoczesnych zmianach ciśnienia w zewnętrznym przewodzie słuchowym (10). Badanie nie ocenia zdolności słyszenia w sposób bezpośredni. Odzwierciedla jedynie stan ucha środkowego poprzez pomiar pojemności zewnętrznego przewodu słuchowego, ciśnienia w uchu środkowym oraz ocenę podatności błony bębenkowej i czynności trąbki słuchowej. Pozwala więc na różnicowanie niedosłuchów bądź głuchoty ze względu na komponentę przewodzeniową. Na podstawie badania odruchu strzemiączkowego możliwa jest także ocena integralności łuku odruchowego, którego składowymi są nerwy czaszkowe VII, VIII oraz pień mózgu.

Badanie składa się z dwóch etapów – tympanometrii oraz badania odruchów z mięśnia strzemiączkowego. Pierwszy z tych etapów bada podatność błony bębenkowej i pozwala wyznaczyć ciśnienie w uchu środkowym. Sondę pomiarową, uszczelnioną elastyczną oli...