Zakażenie wirusem białaczki kociej może prowadzić do rozwoju chorób nowotworowych (głównie chłoniaków), zahamowania czynności szpiku kostnego (przede wszystkim niedokrwistości) oraz rozwoju wielu innych chorób, u których podłoża leży uszkadzające oddziaływanie wirusa zarówno na szpik kostny, jak i na układ immunologiczny.

Przebieg choroby

Zakażenie wirusem białaczki kociej ma charakter przewlekły. Charakterystyczna dla tej infekcji jest długa faza bezobjawowa, w czasie której koty nie wykazują żadnych objawów klinicznych. Badania prowadzone w ostatnich latach, wykorzystujące metodę PCR, dostarczyły nowych danych na temat zakażenia FeLV oraz zakwestionowały tradycyjne rozumienie patogenezy zakażenia. Koty, które w badaniu immunochromatograficznym wykrywającym antygen uznawane były za ujemne, w badaniu z użyciem technik PCR niejednokrotnie okazywały się zakażone latentnie. Ich rola w epidemiologii zakażenia nie jest do końca znana. Uważa się, że osobniki te są rezerwuarem wirusa, a po reaktywacji zakażenia stają się źródłem zarazka dla innych kotów, chociaż zdarza się to rzadko (2, 3, 10). W oparciu o te dane została zaproponowana nowa klasyfikacja:

1. Infekcja nieproduktywna (abortive infection) – po zakażeniu wirus replikuje w tkance limfatycznej w obrębie jamy ustnej. Dzięki mechanizmom odporności humoralnej i komórkowej następuje jednak zatrzymanie namnażania. U tych zwierząt nigdy nie dochodzi do siewstwa wirusa, nie ma też możliwości wykrycia zakażenia, ani za pośrednictwem metod immunochromatograficznych, ani PCR (5).

2. Infekcja przemijająca (regressive infection) – replikacja wirusa oraz wiremia rozwijają się tuż przed albo zaraz po zakażeniu szpiku kostnego. Wirus rozprzestrzenia się za pośrednictwem zainfekowanych komórek jednojądrzastych (monocytów i limfocytów). Na tym etapie infekcji koty mają dodatnie wyniki testów wykrywających antygen w surowicy (np. ELISA). W przebiegu infekcji przemijającej dochodzi do eliminacji wiremii w ciągu kilku-kilkunastu tygodni. Materiał genetyczny prowirusa integruje się jednak z DNA zakażonych komórek prekursorowych szpiku kostnego i rozwija się tzw. zakażenie latentne. Pomimo występowania prowirusowego DNA w genomie komórek, nie dochodzi do produkcji wirusów. Na tym etapie infekcji testy wykrywające antygen we krwi obwodowej są ujemne. Jedynie bardzo czułe metody oparte na PCR są w stanie wykryć cząstki prowirusa. Na każdym etapie choroby może nastąpić reaktywacja zakażenia latentnego (5, 9, 10, 13, 14).