Obecnie obserwuje się trend, zgodnie z którym coraz większa liczba osób odwraca się od konwencjonalnej medycyny, uważając ją za zbyt inwazyjną lub „nienaturalną” (2). W pewnym stopniu dotyczy to również właścicieli zwierząt. Niekiedy na stosowanie medycyny alternatywnej decydują się także lekarze weterynarii – czasem w odpowiedzi na zapotrzebowanie rynku, a niekiedy z powodu własnych przekonań (7).

Niniejszy artykuł skierowany jest do tych lekarzy weterynarii, którzy nie mają ugruntowanej opinii na temat stosowania metod alternatywnych lub chcieliby dowiedzieć się, jakie jest oficjalne stanowisko nauki w tej sprawie i dlaczego. Autorka ma nadzieję, że lektura artykułu ułatwi podjęcie ewentualnej decyzji, czy stosować metody alternatywne we własnych gabinetach, przychodniach i klinikach.

Medycyna konwencjonalna, czyli Evidence-Based Medicine

W przeciwieństwie do lekarzy zajmujących się medycyną człowieka, lekarze weterynarii nie składają przysięgi Hipokratesa – primum non nocere. Należy jednak przyjąć, że osoby leczące zwierzęta mają moralny i etyczny obowiązek postępować w taki sposób, by przede wszystkim nie szkodzić swoim pacjentom, czyli by zapewnić im bezpieczeństwo. W drugiej kolejności natomiast powinni zadbać o skuteczność procesu terapeutycznego. Taka kolejność idealnie odzwierciedla dwa podstawowe założenia nowożytnej, konwencjonalnej medycyny. Ma ona na celu zapewnienie pacjentom bezpieczeństwa oraz wysokiej efektywności leczenia (1). Funkcjonująca w ten sposób medycyna cechuje się tymi samymi wyznacznikami co każda nauka ścisła, a zatem opiera się na dowodach naukowych, które wynikają z udokumentowanego procesu badawczego. Takie podejście nosi nazwę medycyny opartej na dowodach (EBM, evidence-based medicine) (4).

Dowód naukowy ma miejsce wtedy, gdy dana procedura badawcza została zakończona wynikami pozwalającymi na wyciągnięcie określonych wniosków. Na takich wnioskach opiera się myślenie obowiązujące we współczesnej nauce. Jeżeli omawiany sposób postępow...