Choroby bakteryjne gołębi domowych stanowią jeden z najstarszych problemów zdrowotnych w patologii tych ptaków. Obserwuje się pewne różnice w występowaniu chorób o etiologii bakteryjnej w zależności od typu użytkowego gołębi (gołębie pocztowe, gołębie ozdobne) oraz ich rasy [np. rasy krótkodziobe są bardziej predysponowane do chorób układu oddechowego, a u gołębi z grupy ras określanych jako PDL (polski długodzioby lotny) częściej stwierdzana jest salmoneloza]. Na uwagę zasługuje fakt, że aktualnie samodzielne zakażenia bakteryjne rzadko stanowią problem u gołębi. Coraz częściej obserwuje się zespoły chorobowe, będące wypadkową zakażeń mieszanych kilkoma gatunkami bakterii lub infekcji wirusowej z powikłaniami bakteryjnymi (1, 2).

Obecnie bardzo dużym problemem są zachorowania młodych gołębi pocztowych na tzw. chorobę młodych gołębi (CMG). W etiologii tej choroby duży udział ma cirkowirus gołębi przy bardzo częstym współudziale herpeswirusów gołębich (PiHV) oraz nierzadko paramyksowirusów (PPMV-1) (5). Bardzo często zakażeniom cirkowirusowym towarzyszą infekcje bakteryjne. Do bakterii najczęściej uczestniczących w CMG należą Eschericha (E.) coli, gronkowce, paciorkowce oraz Klebsiella pneumoniae (1). Postępowanie terapeutyczne w przypadku CMG jest możliwe, choć złożone, i wskazana jest w tym czasie osłonowa antybiotykoterapia.

Leczenie gołębi bywa jednak nieskuteczne, głównie na skutek zbyt późnej interwencji lub lekooporności (3). Lekooporne bakterie stają się coraz większym problemem zarówno w medycynie człowieka, jak i medycynie weterynaryjnej. W przypadku bakterii izolowanych od gołębi jest to związane z faktem ogólnej dostępności dla hodowców preparatów leczniczych, niezarejestrowanych w danym kraju do legalnego stosowania, używanych bez konsultacji z lekarzem weterynarii. Składnikami takich preparatów często są połączenia antybiotyków, kokcydiostatyków oraz substancji o działaniu przeciwrzęsistkowym.