Gronkowce należą do istotnych oportunistycznych patogenów zwierząt towarzyszących. W ostatnich latach coraz częściej notowane są zakażenia wywoływane przez szczepy Staphylococcus pseudintermedius oporne na metycylinę (methicillin-resistant Staphylococcus pseudintermedius, MRSP). Szczepy te występują głównie u psów, mogą być też izolowane od kotów. Bliskie oraz częste kontakty właścicieli lub lekarzy weterynarii ze zwierzętami stwarzają możliwość przenoszenia się gronkowców, w tym szczepów wielolekoopornych. W pierwszej części niniejszej publikacji przedstawiono charakterystykę gronkowców wywołujących zakażenia u psów i kotów, wyjaśniono mechanizm metycylinooporności oraz opisano populację szczepów MRSP.

Wstęp

Gronkowce zaliczane są do ważniejszych patogenów bakteryjnych ludzi oraz zwierząt. Zakażenia wywoływane przez te drobnoustroje najczęściej obejmują skórę i tkankę podskórną, choć mogą mieć także inną lokalizację (1, 2). Gronkowce stanowią również element bioty fizjologicznej skóry i błon śluzowych ludzi oraz zwierząt (14, 33). Z zakażeń występujących u ludzi przeważnie izolowany jest Staphylococcus aureus oraz różne gatunki koagulazoujemnych gronkowców (coagulase-negative staphylococci, CNS). U psów najczęściej stwierdzany jest Staphylococcus pseudintermedius, choć zakażenia mogą być także wywoływane przez S. aureus, Staphylococcus schleiferi (2, 4) oraz CNS (26). Z kolei u kotów zakażenia na ogół wywołują S. aureus, S. pseudintermedius oraz CNS (18). Zasadniczo w dermatologii weterynaryjnej małych zwierząt największe znaczenie mają trzy gatunki gronkowców – S. pseudintermedius, S. aureus oraz S. schleiferi, przy czym najbardziej rozpowszechniony jest S. pseudintermedius, którego naturalnym gospodarzem są psy (1). Stwierdzono, że poszczególne osobniki mogą być nosicielami kilku różnych gatunków gronkowców (16), a także kilku szczepów należących do tego samego gatunku (33).