Nicień Thelazia callipaeda Railliet and Henry, 1910 (Spirurida, Thelaziidae), znany jest także pod potoczną nazwą „orientalny robak oczny”. Nazwę tę zawdzięcza swojemu pierwotnemu pochodzeniu z rejonów Chin, Indii oraz Tajlandii (1). Zgodnie z danymi literaturowymi na świecie opisano 16 gatunków nicieni z rodzaju Thelazia, okazuje się jednak, że tylko Thelazia callipaeda jest zaraźliwa dla psów oraz człowieka (2). W obrębie gatunku T. callipaeda wyodrębniono aż osiem haplotypów nicienia, z czego w Europie występuje tylko jeden. Tym bardziej sugeruje to zawleczenie nicienia do Europy z krajów azjatyckich (3).

Epidemiologia

Pierwszy w Europie przypadek zarażenia T. callipaeda został stwierdzony we Włoszech, w roku 1989 (4). W południowo-zachodniej Francji w latach 2005-2008 lekarze weterynarii rozpoznali telazjozę u 115 psów oraz dwóch kotów (5). W Tessynie w Szwajcarii w latach 2005-2007 nicienie T. callipaeda wykazano u 106 psów i pięciu kotów (6). W roku 2010 w Niemczech opisano pierwszy przypadek rodzimej telazjozy u psa (7). Od tego czasu przez kolejne trzy lata telazjozę stwierdzono u psów w Hiszpanii, Portugalii oraz Belgii (8, 9, 10). W 2014 roku przypadki telazjozy zarówno u psów, jak i u ludzi odnotowano w Rumunii, Chorwacji, Serbii, Bośni i Hercegowinie (11, 12). W latach 2015-2018 przypadki telezjozy u zwierząt opisywano w Grecji, Czechach, Mołdawii, a także na Węgrzech i Słowacji (13, 14, 15). W roku 2017 w Wielkiej Brytanii wykryto trzy zawleczone przypadki telazjozy u psów. Wtedy właśnie stwierdzono, że zalecana w trakcie podróży za granicę profilaktyka przeciwpasożytnicza preparatami zawierającymi febantel, pyrantel i prazykwantel jest niewystarczająca (16).