Diagnostyka
Biopsje cienkoigłowe – sytuacje zakazane, wątpliwe i zafałszowane
lek. wet. Urszula Jankowska1
prof. dr hab. Rafał Sapierzyński2
W medycynie człowieka procedura biopsji cienkoigłowej odegrała znaczącą rolę w ustalaniu rozpoznania bez zauważalnych poważnych powikłań klinicznych. W świecie weterynarii przydatność w uzyskaniu diagnozy za pomocą biopsji cienkoigłowej, zwłaszcza z narządów jamy brzusznej, jest różna. Biopsja cienkoigłowa zapewnia wysoką skuteczność w różnicowaniu stanu zapalnego od choroby nowotworowej, szczególnie w przypadkach nowotworów złośliwych.
Powikłania po biopsji cienkoigłowej nie rozwijają się wcale lub występują łagodne powikłania, takie jak ból, małe krwiaki, minimalne krwawienie miejscowe i krwiomocz. Rzadko dochodzi do nasilonych powikłań, takich jak rozsiew nowotworu, odma opłucnowa, wysięki, krwotoki, zaburzenia czynności mięśnia sercowego. Ponadto zwiększone ryzyko powikłań często należy wiązać ze złym stanem ogólnym pacjenta albo złośliwym charakterem nowotworu.
Wprowadzenie
Biopsja cienkoigłowa to metoda stosowana do pobierania komórek poprzez wprowadzenie igły o niewielkiej średnicy do zmiany rozrostowej lub naciekowej. Próbki uzyskane za pomocą biopsji cienkoigłowej są następnie używane do przygotowania materiału, który można analizować różnymi metodami, takimi jak badanie mikroskopowe. Wyniki te można następnie wykorzystać do uzyskania ostatecznego rozpoznania, przeprowadzenia dodatkowych badań lub potwierdzenia bądź wykluczenia określonych chorób. Podczas zabiegu rzadko potrzebne jest znieczulenie ogólne, a ze względu na niewielką średnicę igły sporadycznie dochodzi do powikłań. Ponadto wykorzystanie ultrasonografii umożliwia pobieranie próbek ze zmian we wnętrzu ciała bez konieczności przeprowadzenia laparotomii diagnostycznej. Biopsja pod kontrolą USG umożliwia bezpośrednią i stałą widoczność igły oraz narządu docelowego, zwiększoną dostępność głęboko położonych zmian oraz większą dokładność i bezpieczeństwo w porównaniu z aspiracją na ślepo.
Biorąc pod uwagę wiele zalet biopsji cienkoigłowych, niezwykle ważne jest ustalenie schematu, który zapewni największą szansę na ustalenie rozpoznania przy najmniejszym ryzyku powikłań. Celem tej pracy był przegląd opublikowanej literatury i doświadczeń z własnej pracy klinicznej na temat takich zagrożeń i kontrowersji oraz przedstawienie zaleceń dotyczących skutecznego pobierania próbek drogą biopsji cienkoigłowej w praktyce weterynaryjnej.
Guzki skórne/podskórne
Guzki skórne/podskórne są łatwo dostępne, więc pobieranie materiału tym sposobem jest najczęstszą metodą diagnostyczną. Biopsję wykonuje się za pomocą igły od 22 do 25G (od 0,7 do 0,5 mm) oraz strzykawki od 5 do 20 ml (zazwyczaj 5 ml). Im bardziej...
