Dostępna aparatura wykorzystywana w weterynaryjnej diagnostyce laboratoryjnej ulega nieustannie rozwojowi i wielu ulepszeniom, m.in. zaadaptowano stosowaną w medycynie człowieka szczegółową analizę retikulocytów. Takie parametry jak zawartość hemoglobiny w retikulocytach i ich wskaźniki dojrzałości zostały przebadane dla pacjentów weterynaryjnych i oszacowano ich przydatność.

Ekwiwalent hemoglobiny w retikulocytach (RET-He)

Obniżenie stężenia żelaza w surowicy u zwierząt towa­rzyszących opisywane jest w przypadkach jego bezwzględnego niedoboru, w stanach zapalnych, chorobach nowotworowych, a także u około połowy pacjentów z zespoleniem wrotno-obocznym (1). Ze względu na stosunkowo długą przeżywalność erytrocytów u zwierząt towarzyszących (pies około 100-120 dni, kot około 70-80 dni) do obniżenia klasycznych parametrów morfologii krwi (MCV, MCH i MCHC) dochodzi dopiero w zaawansowanym, bezwzględnym niedoborze żelaza (ryc. 1). Niedobór żelaza może mieć też charakter czynnościowy, kiedy jego stężenie w surowicy jest prawidłowe, lecz dostępność do produkcji hemu jest zmniejszona (na przykład w stanach zapalnych przy wysokiej produkcji hepcydyny, w zespoleniu wrotno-obocznym). Taki stan nazywa się utajonym niedoborem żelaza (ang. IDE – iron-deficient erythropoesis). Retikulocyty we krwi obwodowej u psa są wykrywane około dwóch dni przed osiągnięciem dojrzałości, stąd zawartość hemoglobiny w retikulocytach mówi o dostępności żelaza w erytropoezie w ciągu ostatnich 2-4 dni. W medycynie człowieka parametr ten wykorzystywany jest powszechnie w szacowaniu, czy erytropoeza przebiega prawidłowo, czy w warunkach utajonego niedoboru żelaza (1, 2).

Istnieją dwie podstawowe metody oznaczania zawartości hemoglobiny w retikulocytach przy użyciu analizatorów hematologicznych. Aparaty typu ADVIA (Siemens Healthcare Diagnostics, Eschborn, Niemcy) wykorzystują do tego funkcję CHr (Hemoglobin Conten...