Przewlekła choroba nerek (PChN) jest nieuleczalną i postępującą chorobą, której wczesne wykrycie stanowi istotne wyzwanie w praktyce weterynaryjnej (7). Szacuje się, że choroba ta występuje u 0,5-3,0% psów i kotów, przy czym częstość występowania znacząco wzrasta z wiekiem, osiągając nawet ponad 30% u kotów powyżej 10. roku życia (6). Wczesne rozpoznanie PChN sprawia wiele trudności, ponieważ aby doszło do podwyższenia stężenia kreatyniny we krwi, współczynnik przesączania kłębuszkowego (glomerular filtration rate) musi spaść o co najmniej 75% (3). W przypadku pomiaru SDMA wzrost tego parametru zauważa się już przy spadku GFR o 30-50% (4, 5).

Wywiad z właścicielem

Występowanie chorób nerek w rodzinie pacjenta

Kluczowym elementem wczesnej diagnostyki jest wywiad, który może ujawnić pierwsze oznaki PChN jeszcze przed pojawieniem się azotemii (8). Szczególną uwagę należy zwrócić na występowanie chorób nerek w rodzinie pacjenta. Właściciele coraz częściej zgłaszają się na konsultacje weterynaryjne ze względu na zdiagnozowaną wcześniej chorobę nerek u spokrewnionych zwierząt (7). Wykrycie choroby u jednego z rodzeństwa znacząco zwiększa prawdopodobieństwo jej wystąpienia u spokrewnionego osobnika. Rodzinne nefropatie ujawniają się u młodych osobników, lecz niektóre pozostają ukryte przez wiele lat i są odkrywane przypadkowo przy okazji diagnozowania innej choroby.

Rasa pacjenta

Badania wykazały wyraźne predyspozycje rasowe do rozwoju rodzinnych nefropatii (7). U psów występuje zwiększone ryzyko zachorowania na:

• dysplazję nerek – u ras: alaskan malamute, golden retriever, lhasa apso
• pierwotne glomerulopatie – u ras: berneński pies pasterski, cocker spaniel angielski, rottweiler
• wielotorbielowatość nerek – u ras: bulterier, cairn terrier, west highland white terrier
• amyloidozę nerek – u ras: beagle, shar pei, foxhound angielski
• zapalenie kłębuszkowe nerek na tle immunologicznym – u ras: berneński pies pasterski, spaniel bretoński, soft-coated wheaten terrier.