Leczenie chorób wywołujących drgawki jest złożone i często ulega modyfikacji. Jego celem jest osiągnięcie u pacjentów stanu wolnego od drgawek i jednoczesne uniknięcie lub zminimalizowanie efektów ubocznych. Rynek farmaceutyczny oferuje coraz większy wybór leków, dlatego przed podjęciem leczenia należy dokonać dokładnej analizy każdego z nich, przyjrzeć się pożądanym efektom działania, nie zapominając jednak o skutkach ubocznych i przeciwwskazaniach do użycia poszczególnych produktów. W niniejszym artykule chcielibyśmy zwrócić uwagę na kryteria, jakimi powinien kierować się lekarz podczas doboru leków przeciwdrgawkowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich działań niepożądanych.

Ocena pacjenta

Przed wdrożeniem leczenia należy upewnić się, czy wystąpiły drgawki, a jeśli tak, trzeba określić ich typ. Działania te podejmujemy, aby uniknąć niepotrzebnego leczenia zwierząt niedotkniętych drgawkami oraz by dobrać najskuteczniejsze postępowanie (11).

Zaburzenia te dzielimy na drgawki częściowe i uogólnione. Podczas częściowych (inaczej ogniskowych) napadów wyładowania ograniczają się jedynie do ogniska padaczkowego w mózgu; może – lecz nie musi – dojść do ich uogólnienia. Częściowe drgawki dzielimy na proste i złożone. Obraz drgawek prostych jest zazwyczaj odzwierciedleniem umiejscowienia ich ogniska. Ponadto przejawiają się one asymetrią zmian (na przykład drgająca powieka jednego oka), a świadomość pacjenta jest zachowana. Drgawki częściowe złożone charakteryzują się zaburzeniami w zachowaniu, na przykład „kłapaniem żuchwą”, „łapaniem niewidocznych much”, występowaniem pozycji „patrzącego w gwiazdy”, odruchów żucia i połykania, może również dochodzić do osłabienia świadomości.

Uogólnione drgawki charakteryzują się zmianami symetrycznymi, przebiegają z utratą świadomości, mogą być związane z zaburzeniami aktywności ruchowej. Uogólnione konwulsyjne drgawki (typu grand mal) związane są z niekontrolowanymi, mimowolnymi toni...