Opatrunki hydrokoloidowe w leczeniu ran – opis przypadku

Ryc. 6. Rana po 25 dniach.

Pacjent otrzymywał osłonę przeciwbakteryjną w postaci metronidazolu w dawce 10 mg/kg p.o. oraz amoksycyliny z kwasem klawulanowym w dawce 15 mg/kg p.o. przez 10 dni. Opatrunek był zmieniany co dwa dni, ale w przypadku ran niezakażonych można to robić nawet co siedem dni. Przy zmianie opatrunku (ryc. 3) przemywano ranę 0,9% roztworem NaCl, a okolicę odtłuszczano alkoholem, aby opatrunek lepiej się trzymał, i naklejano nowy Granuflex. Pies przez cały okres rekonwalescencji bardzo interesował się raną, w związku z czym opatrunek był osłonięty (pies chodził w ubranku i pod nieobecność opiekunów nosił kołnierz). Po 10 dniach rana zmniejszyła się o 50% (ryc. 4). Po 21 dniach rana była już prawie całkowicie zagojona i zrezygnowano z naklejania opatrunku (ryc. 5). Jako że pies przestał interesować się raną, do pełnego wygojenia rany używano Granużelu. Rana była w pełni wygojona po 24 dniach (ryc. 6).

Omówienie

Opatrunki hydrokoloidowe są bardzo dobrym rozwiązaniem w przypadku rozległych i trudno gojących się ran. Przez przycięcie można je dopasować do wielkości ubytku, należy jednak pamiętać, że opatrunek musi wystawać 2 cm poza ranę. Dzięki swoim właściwościom i łatwości użycia umożliwiają znaczne skrócenie czasu gojenia. Zaletą tych opatrunków jest ich dostępność w każdej aptece i niewielka cena w porównaniu z codziennymi zmianami klasycznego opatrunku. Przy zastosowaniu gazy, środków odkażających i bandaży czas gojenia się rany jest przynajmniej dwukrotnie dłuższy, co w rezultacie zwiększa nakłady finansowe poniesione przez właściciela. Wszystkie opisane zalety powinny skłaniać lekarzy weterynarii do częstszego korzystania z opatrunków hydrokoloidowych.