Dzisiejszy rhodesian ridgeback nie jest rasą jednorodną, jest to zlepek rozmaitych, trudnych do ustalenia typów i ras. Psy hotentockie na południu Afryki mieszały się bowiem z prymitywnymi psami miejscowymi oraz przywożonymi przez Europejczyków przedstawicielami różnych ras (prawdopodobnie głównie bloodhoundami, pointerami, greyhoundami, airedale terrierami i rozmaitymi mastiffami), dając początek dzisiejszym rhodesianom – psom łączącym najlepsze cechy odważnego stróża i zwinnego myśliwego, wyróżniającego się przy tym charakterystyczną pręgą na grzbiecie.
Około roku 1870 biały misjonarz Helm przewiózł dwie suki z pręgą z południa kontynentu do ośrodka misyjnego w Rodezji (obecnie Zimbabwe), często odwiedzanego przez Europejczyków. Tam też zauważył je i docenił ich wielkie możliwości łowieckie sławny myśliwy tamtych czasów Cornelius Van Rooyen, oddający się namiętnie wielkim polowaniom na grubą zwierzynę. Wykorzystał owe dwie suki w hodowli, którą przez 35 lat prowadził na swojej farmie w Afryce. Osiągnął sukces. Jego „psy na lwy” stały się znane.
Pierwsze trzy ridgebacki przywieziono do Europy w 1850 roku i umieszczono w londyńskim ZOO jako psy egzotyczne. Hodowlę zapoczątkowano dopiero w 1927 roku w Wielkiej Brytanii, w 1932 pokazano dwa „rhodesian lion dogs” na wystawie w Cristal Palace, a do Polski trafiły w 1994 roku.
Pierwszy wzorzec, zainspirowany wzorcem dalmatyńczyka, został zredagowany w 1922 roku przez F.R. Barnesa w Rodezji, a w 1924 roku rasa została oficjalnie uznana przez South African Kennel Union.
Opis rasy (według wzorca FCI)
Rhodesian ridgeback jest psem eleganckim, harmonijnie zbudowanym, muskularnym i mocnym, jednak bez oznak ciężkości. Charakterystyczną cechą rasy jest pręga grzbietowa o kształcie sztyletu („ridge”), zaczynająca się tuż za łopatkami i ciągnąca się aż do guzów biodrowych. W jej obrębie muszą znajdować się dwie korony, identyczne i symetrycznie położone, których tylna krawędź nie powinna wychodzić poza ⅓ długości całej pręgi.
Głowa rhodesiana jest długa, płaska i szeroka między uszami. Obowiązuje idealny zgryz nożycowy i kompletne uzębienie. Oczy okrągłe, błyszczące, o żywym i inteligentnym wyrazie. Nos czarny lub brązowy w zależności od koloru oczu: jeśli oczy są ciemne, wierzchołek nosa musi być czarny, jeśli oczy są bursztynowe, musi być brązowy. Uszy osadzone dość wysoko, średniej wielkości, dość szerokie u nasady, lekko zaokrąglone na końcach, noszone płasko przy głowie. Szyja długa, mocna, bez podgardla. Grzbiet dobrze związany, mocny, lędźwie muskularne. Klatka piersiowa niezbyt szeroka, ale głęboka i pojemna, sięga do łokci. Przedpiersie uwydatnione. Ogon mocny u nasady, zwężający się ku końcowi, nie gruby, średniej długości, noszony lekko zagięty ku górze, ale nie zakręcony.
Kończyny piersiowe proste, mocne, łokcie przylegają do klatki piersiowej. Śródręcza lekko pochyłe. Łapy zwarte, zaokrąglone, o wysklepionych palcach. Kończyny miedniczne mocne, umięśnione, dobrze kątowane. Chód lekki, swobodny i energiczny.
Włos krótki, gęsty, gładki, błyszczący, nie wełnisty ani nie jedwabisty. Umaszczenie od jasnopszenicznego do czerwonopłowego. Dopuszczalne niewielkie białe znaczenia na przedpiersiu i palcach. Dopuszczalna ciemna kufa i uszy.
Wysokość w kłębie psa: 63-69 cm, suki 61-66 cm, pożądana masa ciała: psy 36,5 kg, suki 32 kg.
Komu można polecać tę rasę?
Jest to piękny pies, duży i mocny, aktywny, szybki, zręczny i bardzo wytrzymały. Zachowuje rezerwę w stosunku do obcych, do właściciela bardzo się przywiązuje i jest stosunkowo łatwy w układaniu, odznacza się bowiem inteligencją. Nie jest ani agresywny, ani lękliwy. Z innymi psami rzadko wchodzi w konflikty, rzadko szczeka. Jest jednak samodzielny i niezależny, wymaga więc cierpliwości, łagodności i konsekwencji w postępowaniu. Te cechy charakteru sprawiają, że potrafi być zarówno przyjacielem rodziny, jak i dobrym stróżem jej dobytku.
Dumny wygląd, wielkość i rzucająca się w oczy siła oraz charakterystyczna, niespotykana u innych ras (z wyjątkiem thai ridgeback dog) pręga grzbietowa przydają mu dostojeństwa i oryginalności. Potrzebuje dużo ruchu oraz bliskiego i ciepłego kontaktu z człowiekiem. Nie nadaje się do trzymania w kojcu. Wymaga zainteresowania sobą i poświęcenia mu odpowiedniej ilości czasu, nie jest zatem – pomimo prawie zerowych potrzeb pielęgnacyjnych – psem dla ludzi leniwych i zajętych.
Predyspozycje rasowe do chorób
Choroby skóry
1. Dermatoza reagująca na cynk. Choroba ta występuje u szybko rosnących psów. Przyczyną jest niedobór cynku w diecie. Objawy to płytki hiperkeratyczne na opuszkach kończyn i na płytce nosowej (trufli nosa).
2. Rozjaśnienie koloru i zwyrodnienie móżdżku. Występowanie tej choroby odnotowano u szczeniąt, które urodziły się z niebieskawą sierścią i w wieku 2 tygodni wystąpiła u nich niezborność ruchowa, wynikająca ze zmian zwyrodnieniowych móżdżku (abiotrofia – przedwczesne starzenie się komórek). Jest to choroba dziedziczna, autosomalna, recesywna.
3. Zatoka skórzasta – wada rozwojowa spowodowana niezupełnym oddzieleniem się skóry i cewy nerwowej. Może występować na środkowej linii grzbietu, ale także w okolicy szyjnej, przedniej piersiowej i krzyżowo-ogonowej. W przypadku połączenia zatoki z osłoną twardą mogą występować objawy neurologiczne. Choroba ta może być dziedziczona jako gen pojedynczy recesywny. Należy badać potomstwo w celu likwidacji tej cechy. Nie należy rozmnażać chorych osobników. Choroba ta występuje rzadko.
