Metaboliczna martwica naskórka jest chorobą skóry niezbyt powszechnie rozpoznawaną u psów i kotów. Problem ten w literaturze weterynaryjnej opisywany jest również pod innymi nazwami – jako zespół skórno-wątrobowy, dermatopatia cukrzycowa, martwicowy rumień wędrujący oraz powierzchowne martwicowe zapalenie skóry.

Choroba rozwija się w wyniku zwyrodnienia keratynocytów. Dokładna przyczyna zwyrodnienia nie jest pewna, ale sądzi się, że jest ona związana z zaburzeniami w ich odżywianiu. Za rozwój choroby może odpowiadać niedobór aminokwasów, biotyny lub cynku w naskórku. Przyczyną niedoboru aminokwasów może być z kolei ich nasilony katabolizm w wątrobie (5). U ludzi w większości opisanych przypadków choroba jest związana z wysokim stężeniem glukagonu w surowicy, wywołanym przez wyspiaki trzustki wydzielające ten hormon, jak również z przypadkami zapalenia trzustki, choroby Crohna lub wirusowego zapalenia wątroby (1, 4, 10, 18). U psów metaboliczna martwica naskórka była opisywana w przypadkach hepatopatii (np. marskości), cukrzycy, zapalenia trzustki, guzów trzustki wydzielających glukagon (wyspiak – glukagonoma), jak również w innych nowotworach trzustki (1, 3, 4, 14, 16, 18, 19). Opisano też przypadek, w którym glukagonoma był zlokalizowany poza trzustką (w wątrobie, śledzionie, nadnerczach i węzłach chłonnych krezkowych) i był przyczyną rozwoju u psa metabolicznej martwicy naskórka (10). Choroba była też opisywana u psów po leczeniu fenobarbitalem lub fenytoiną (5, 9).

W odróżnieniu od przypadków rozpoznanych u ludzi, u psów nie w pełni potwierdzony jest związek pomiędzy wysokim poziomem glukagonu a rozwojem choroby (17). Scot podaje, że jedynie w niecałych 7% przypadków opisanych u psów występował aktywny hormonalnie guz trzustki, a większość przypadków zespołu skórno-wątrobowego była związana z chorobami wątroby. U zwierząt z rozpoznanym aktywnym guzem z komórek alfa trzustki i związanym z tym wysokim stężeniem glukagonu stwierdzany jest obniżony poziom aminokwasów (1, 10).