Skręt żołądka jest zagrażającą życiu chorobą psów ras dużych, o której przyczynach jednak nadal niewiele wiadomo. Mimo to właściciele psów i lekarze weterynarii bardzo dobrze znają objawy kliniczne i sam przebieg tej choroby. Dobrze wiadomo także, jakie intensywne działania lekarskie należy podjąć u pacjentów z objawami klinicznymi, dlatego w większości przypadków psy nie tylko przeżywają sam skręt żołądka, ale także najczęściej nie chorują po raz drugi.

Wniniejszym artykule omówiono najpierw różne, niekiedy sprzeczne teorie dotyczące patogenezy skrętu żołądka, które teoretycznie mogłyby wyjaśnić przyczyny występowania tej choroby. Przedstawiono także wskazania dotyczące zapobiegania chorobie oraz omówiono najważniejsze zasady leczenia psów, które pozwalają na uzyskanie możliwie najwyższej przeżywalności pacjentów.

Etiopatogeneza

Jak dotychczas nie opublikowano żadnych wyników badań, które jasno i precyzyjnie wyjaśniłyby przyczyny skrętu żołądka u psów. Wiele wyników badań, które potwierdzają jedną z różnych teorii, jest niemal natychmiast obalanych przez inne badania. Ponad wszelką wątpliwość udało się jednak wykryć kilka czynników predysponujących do tej choroby. Podstawowe znaczenie ma wielkość psa. Psy ras dużych i olbrzymich mają zdecydowanie wyższe ryzyko skrętu żołądka niż psy ras małych (Glickman i wsp., 1997), przy czym u psów o masie ciała niższej niż 20 kg skręt żołądka nie występuje. Ponadto wyższe ryzyko wystąpienia tej choroby mają także osobniki spokrewnione z psami, u których skręt żołądka już wystąpił (Glickman i wsp., 2000). Rasami o podwyższonym ryzyku skrętu żołądka są bloodhoundy, dogi, bernardyny, setery, retrievery, owczarki, berneńskie psy pasterskie i inne (Brockman i wsp., 1995; Eggersdotir i Moe, 1995).

Wiadomo także, że psy z wąską i wysoką klatką piersiową mają większe predyspozycje do skrętu żołądka niż psy o innej budowie (Schaible i wsp., 1997; Schellenberg i wsp., 1998). Do tej grupy należą chart rosyjski borzoj, chart afgański, wilczarz ir...