Podstawą współczesnej hemodializy stało się odkrycie przez Thomasa Grahama w 1854 roku „błony półprzepuszczalnej”, której rolę spełniał w owym czasie pęcherz bydlęcy. To właśnie wtedy powstała definicja dializy, czyli zjawiska rozdzielania substancji przenikających przez błonę, które zaczęto stosować doświadczalnie i wykorzystywać praktycznie w medycynie człowieka.

Hemodializa w medycynie weterynaryjnej jest stosowana już niemal od stulecia, a obecnie przybywa nowych ośrodków specjalizujących się w terapii nerkozastępczej. Pierwszą eksperymentalną hemodializę przeprowadzono w 1913 roku u psa. Zaobserwowano wówczas, że możliwe było usunięcie z organizmu salicylanów, które wcześniej podano zwierzęciu. Jako metodę leczenia pierwszy raz zastosowano hemodializę w latach 80. ubiegłego stulecia u psów z ciężką mocznicą w przebiegu niewydolności nerek. U kotów stało się to możliwe dopiero w 1993 roku wraz z pojawieniem się na rynku dializatorów i cewników dla niemowląt oraz zestawów dializacyjnych linii krwi. Obecnie hemodializa, która przez dziesięciolecia była zarezerwowana dla ratowania życia ludzkiego, rozwija się w weterynarii i staje się coraz bardziej dostępna dla zwierząt. Najnowocześniejsza na rynku aparatura umożliwia leczenie małych i dużych zwierząt (zarówno 2,5-kilogramowego kota, jak i 400-kilogramowego konia).

Do terapii nerkozastępczych zaliczamy przeszczep nerki i dializoterapię, gdzie wyróżniamy hemodializę, w której przebiegu proces oczyszczania krwi ma miejsce poza organizmem zwierzęcia w aparacie dializacyjnym, zwanym potocznie sztuczną nerką, oraz dializę otrzewnową, w trakcie której dyfuzja zachodzi w organizmie zwierzęcia, a błonę półprzepuszczalną stanowi otrzewna (ryc. 2).