Kamica moczowa jest jedną z najpowszechniejszych przyczyn dysurii u psów. Kamienie moczowe najczęściej lokalizują się w pęcherzu, następnie cewce moczowej, nerkach i moczowodach. Ze względu na skład mineralny dzielimy je na fosforanowo-amonowo-magnezowe (struwitowe), szczawianowo-wapniowe, cystynowe oraz moczanowe. Niestety rozpuszczenie większości kamieni za pomocą leczenia farmaceutycznego lub dietetycznego nie jest możliwe, pozostaje chirurgiczne usunięcie kamienia. Kamienie moczowe można również usuwać za pomocą litotryptora, powodując ich rozbicie.

Wzależności od lokalizacji kamienia w układzie moczowym, jego wielkości oraz składu chemicznego objawy kamicy mogą być bardzo różne. Ponieważ najczęściej kamienie w układzie moczowym lokalizują się w pęcherzu moczowym, obserwuje się utrudnione oddawanie moczu, częstomocz oraz krwiomocz. Przy obecności kamieni w cewce moczowej obserwujemy utrudniony odpływ moczu, parcie na mocz lub kropelkowe oddawanie moczu. W przypadku długotrwałej niedrożności mogą pojawić się objawy azotemii zanerkowej. Rzadziej diagnozowana kamica nerkowa lub moczowodowa przebiega z silną bolesnością oraz objawami ogólnymi, takimi jak gorączka czy wymioty (4, 10).

Rozpoznawanie kamicy moczowej opiera się głównie na danych z wywiadu (wcześniejsze problemy z układem moczowym, predyspozycje rasowe) oraz badaniach obrazowych. Badania krwi i moczu są pomocne w celu określenia stanu ogólnego pacjenta, stwierdzenia ewentualnej infekcji bądź azotemii, lecz na ich podstawie nie możemy ustalić rozpoznania kamicy układu moczowego. Najpowszechniejszą metodą rozpoznawania kamicy jest badanie ultrasonograficzne. USG pozwala na określenie liczby i wielkości kamieni w nerce oraz pęcherzu moczowym, a także stopnia zastoju moczu w nerce. W celu uwidocznienia kamieni w moczowodzie oraz cewce moczowej konieczne jest wykonanie radiografii, a bardzo często radiografii kontrastowej (10).