Babeszjoza jest chorobą spowodowaną zarażeniem pierwotniakami z rodzaju Babesia. Do rodzaju Babesia należy ponad 100 gatunków, spośród których u psów inwazje może powodować kilka, zaliczanych do tzw. małych (wielkości 1-3 µm) i dużych (wielkości 3-5 µm) piroplazm (1, 2). Do niedawna do piroplazm dużych zaliczano gatunek Babesia canis, który dzielono na trzy podgatunki pasożytujące u psów – B. canis canis, B. canis vogeli oraz B. canis rossi (3). Dodatkowo do gatunku B. canis zaliczano występujący u kotów podgatunek B. canis presentii (4). Carret i wsp. (5) w oparciu o wyniki swoich badań zasugerowali jednak uznanie tych podgatunków za oddzielne gatunki.

Obecnie wcześniejsze podgatunki gatunku B. canis są uznawane przez wielu badaczy (w tym również przez Uilenberga, który w 1989 roku zaproponował podział gatunku B. canis na trzy podgatunki) za oddzielne gatunki (2, 3, 6, 7, 8, 9). Ponadto w USA wykryto kolejny, nienazwany jeszcze gatunek z rodzaju Babesia, również należący do piroplazm dużych (2, 6).

Z kolei do pasożytujących u psów piroplazm małych z rodzaju Babesia zalicza się obecnie dwa gatunki – B. gibsoni oraz B. conradae (2, 10). Warto również wspomnieć, że niektóre gatunki zaliczane wcześniej do rodzaju Babesia, pasożytujące u zwierząt domowych, najprawdopodobniej należą do rodzaju Theileria, jak np. opisany u psów przez Zahler i wsp. (11) gatunek podobny do Babesia microti, którego sekwencje DNA wykazują 100% podobieństwa do tych u Theileria annae (12, 13).

Spośród wymienionych gatunków u psów w Polsce wykryto dotychczas jedynie B. canis (14, 15, 16). Wektorem tego gatunku jest kleszcz łąkowy Dermacentor reticulatus, będący jedynym występującym endemicznie w Polsce gatunkiem kleszczy zdolnych do przenoszenia babeszjozy psów (17, 18). Warto jednak wspomnieć, że DNA B. canis wykryto w Polsce nie tylko u kleszcza łąkowego, ale również u kleszcza pospolitego Ixodes ricinus (19, 20).