Tomografia komputerowa (TK) jest metodą, która pozwala obrazować ciało pacjenta w przekrojach. Przy wykorzystaniu promieniowania rentgenowskiego uzyskuje się obrazy, które są przekrojami anatomicznymi badanej okolicy, o zachowanym dobrym kontraście tkankowym. Ma to szczególne znaczenie w obrazowaniu klatki piersiowej, jamy brzusznej i miednicznej, gdzie złożoność struktur anatomicznych nie zawsze pozwala na ustalenie rozpoznania w oparciu o klasyczne zdjęcia RTG.

Tomografia komputerowa jest jednym z rodzajów badania rentgenowskiego, w którym, w dużym uproszczeniu, kliszę rentgenowską zastępuje układ detektorów umieszczony naprzeciwko lampy. Inny jest także charakter wiązki promieniowania rentgenowskiego, który ma układ wachlarzowaty, w przeciwieństwie od stożkowego w klasycznej radiografii. W czasie badania TK układ lampa–detektory obraca się dookoła ciała pacjenta umieszczonego w okolu (gantry). Lampa wysyła promieniowanie, które ulega osłabieniu, przechodząc przez tkanki pacjenta, i dociera do układu detektorów. Stąd też kluczem do obrazowania tomografii komputerowej jest pomiar wspomnianego wcześniej osłabienia promieniowania w poszczególnych punktach ciała pacjenta. Upraszczając, główne informacje, które ma komputer, to: jakie promieniowanie opuszcza lampę, jaka część wyemitowanego promieniowania dotarła do detektorów oraz jaka jest aktualna pozycja układu lampa–detektor (1, 3, 4). W efekcie uzyskujemy obrazy, które są przekrojami poprzecznymi ciała pacjenta. W odniesieniu do klasycznych zdjęć RTG, na których cienie narządów nakładają się na siebie, obrazy TK odwzorowują dokładne, aktualne stosunki anatomiczne badanej okolicy. Poza tym zapewniają dużo większą kontrastowość tkanek niż w przypadku zdjęć RTG.

Rodzaje skanowania

Skanowanie w tomografii komputerowej może odbywać się w sposób sekwencyjny (skanowanie osiowe) lub w sposób ciągły – tzw. skanowanie spiralne. W przypadku skanowania osiowego, po każdym obrocie lampy dookoła pacjenta i uzyskaniu obrazu jednej wars...