Lekarze weterynarii w swojej codziennej praktyce bardzo często stykają się z psami rasowymi. Niezwykle ważne jest więc dobre rozeznanie w chorobach najczęściej spotykanych w danej rasie, dziedzicznych wadach wrodzonych oraz skłonnościach rasy do określonych chorób.

Oryginalna nazwa rasy:

Perro de agua español

Kraj pochodzenia rasy:

Hiszpania

Standard FCI: nr 336

Klasyfikacja FCI:

Grupa VIII: Aportery, płochacze i psy dowodne

Sekcja 3: Psy dowodne

Użytkowość: Rasa niepodlegająca próbom pracy

Użytkowanie: Pies myśliwski, pasterski i pomocnik rybaków

Pochodzenie rasy

Perro de agua español, czyli hiszpański pies dowodny, występował kiedyś dość licznie na terenach położonych na południe od Pirenejów. Był wszechstronnym pomocnikiem tamtejszej ludności. Dokładnie nie wiadomo, jakie są jego początki historyczne. Niewątpliwie jest to rasa stara. Psy o podobnym wyglądzie wzmiankowane były w literaturze już w średniowieczu. Najliczniej występowały w bagiennych okolicach południowo-zachodniej części Półwyspu. Bliskie spokrewnienie z portugalskim psem dowodnym oraz francuskim barbetem wskazywałoby na rdzennie rodzime pochodzenie. Niektórzy jednak dopatrują się w rasie także wpływów tureckich i arabskich z okresu podbojów Hiszpanii przez te ludy. Teorię taką popierałaby powszechnie stosowana w Andaluzji nazwa rasy „perro turco”, czyli po prostu „pies turecki”.

Hiszpański pies dowodny był kiedyś znany i popularny prawie na całym Półwyspie Iberyjskim, dziś jednak zasięg jego występowania znacznie się skurczył i ograniczył niemal wyłącznie do Andaluzji. Dzisiaj pies ten użytkowany jest przede wszystkim jako pracujący w wodzie myśliwski płochacz i aporter, a także jako sprawdzający się w pracy pies pasterski, doskonale radzący sobie przy dużych stadach owiec, kóz, a nawet krów. Specyficzna szata oraz duża odporność na różne warunki pogodowe podnoszą jego użytkową wartość, a zamiłowanie do pracy w wodzie sprawia, że doceniają go także żeglarze i rybacy.