Ubytek w przegrodzie międzykomorowej (ang. ventricular septal defect – VSD) jest jedną z najczęściej występujących wad wrodzonych serca u kotów. Predyspozycje rasowe odnotowano u kotów perskich oraz syjamskich. Zazwyczaj występuje jako wada pojedyncza, ale w rzadkich wypadkach może stanowić element wady złożonej. Metodą pozwalającą w sposób miarodajny i nieinwazyjny zdiagnozować VSD jest badanie echokardiograficzne. Badanie elektrokardiograficzne oraz radiogramy klatki piersiowej z reguły nie dostarczają jednoznacznych informacji.

Ubytek w przegrodzie międzykomorowej (ang. ventricular septal defect – VSD) został już opisany w licznych publikacjach zarówno z zakresu medycyny człowieka (6, 13), jak i medycyny weterynaryjnej (8, 11, 17). W porównaniu z innymi gatunkami zwierząt piśmiennictwo na temat występowania wad wrodzonych serca u kotów jest jednak dosyć ubogie (3, 5, 8, 12). VSD u tych zwierząt występuje zazwyczaj jako wada pojedyncza, ale czasem spotyka się zespół wad wrodzonych, których składową jest VSD.

Materiał i metody

Ubytek w przegrodzie międzykomorowej rozpoznano u pięciu kotów skierowanych do badania w Pracowni Kardiologii Katedry Chorób Wewnętrznych. Stanowi to 12% w grupie 42 kotów, u których stwierdzono wady wrodzone podczas badania echokardiograficznego.

U jednego kota VSD stanowiło składową wady złożonej, obok dwupłatkowej zastawki aorty. Pośród pięciu osobników z VSD dwa były kotami brytyjskimi, a pozostałe to dwa koty rasy maine coon oraz jeden kot europejski. Odbiega to od danych z piśmiennictwa, w których obserwowano predyspozycję do VSD u kotów syjamskich i perskich (10).