Małe zwierzęta
Wpływ wieku na skuteczność młodzieńczego zespolenia spojenia łonowego psów
lek. wet. Piotr Kowalczyk
dr n. wet. Beata Degórska
dr hab. Marek Galanty prof. SGGW
Dysplazja stawów biodrowych (DSB) jest jedną z najczęstszych chorób aparatu ruchu psów ras średnich i dużych (1-3, 5-8). Bardzo często jest rozpoznawana wśród przedstawicieli takich ras jak mastino, bernardyn, golden retriever, labrador retriever, owczarek niemiecki (1, 5, 7, 9). Choroba ma charakter przewlekły, charakteryzuje się silną bolesnością i bywa poważnym obciążeniem emocjonalnym oraz finansowym dla właścicieli. Jedną z cech charakterystycznych dysplazji stawów biodrowych jest znaczna luźność tych stawów, która prowadzi wraz z upływem czasu do rozwoju choroby zwyrodnieniowej (7).
Summary
Influence of age on the efficacy of symphysiodesis in hip dysplasia treatment in dogs
Hip dysplasia (HD) is one of the most common musculoskeletal diseases of large breeds, very often diagnosed among mastiffs, Saint Bernard dogs, Golden Retrievers, Labrador Retrievers, German Shepherd. HD is a chronic disease characterized by severe pain resulting in serious burden for owners, both emotional and financial. For these reasons, early diagnosis is critical for hip treatment. Among the various treatment methods, two need to be particularly highlighted: conservative treatment, involving the administration of anti-inflammatory drugs, restriction of movement, weight reduction; and surgery. A relatively simple surgical procedure is a treatment aimed at inhibiting the growth of the pubic part of the pelvic symphysis. Indications for juvenile pubic symphysiodesis are clinical signs of canine hip dysplasia at a young age. Age-dependent effects of JPS have been demonstrated, with better results if performed before 18 weeks of age, but without benefit of adding PM to the procedure in candidates > 18 weeks at surgery.
Key words: dog, hip dysplasia, juvenile pubic symphysiodesis
Z tych względów wczesne rozpoznanie jest kluczowe w leczeniu DSB. Spośród różnych metod leczenia należy wyróżnić zasadnicze dwie – postępowanie zachowawcze, polegające na podawaniu leków przeciwzapalnych, ograniczeniu ruchu i zmniejszeniu masy ciała, oraz postępowanie chirurgiczne. Opracowano szereg metod operacyjnego leczenia dysplazji stawów biodrowych u młodych psów, m.in. zespolenie spojenia łonowego, potrójną osteotomię miednicy (TPO), podwójną osteotomię kości miednicy (DPO), bliższą osteotomię kości udowej (zwaną także ostektomią podkrętarzową), plastykę dogrzbietowego brzegu panewki (DAR), amputację głowy i szyjki kości udowej oraz endoprotezę stawu biodrowego (2, 3, 5). Wyżej wymienione zabiegi cechuje różna inwazyjność, są one także obarczone możliwością powikłań. Często wiążą się z dużymi kosztami.
