Tomografia komputerowa (TK) w obrazowaniu klatki piersiowej człowieka jest stosowana rutynowo, zarówno w ocenie miąższu płuc, jak i śródpiersia, serca oraz ściany klatki piersiowej. Obrazowanie przekrojowe klatki piersiowej staje się również istotnym elementem postępowania diagnostycznego u pacjentów weterynaryjnych, głównie psów i kotów. Pozwala na bardziej precyzyjne określanie lokalizacji i rozmiarów zmian chorobowych niż klasyczne badanie rentgenowskie.

Ogólne zasady obrazowania za pomocą tomografii komputerowej przedstawiono w części pierwszej artykułu (MW 4/2013). Część druga ma na celu przybliżenie lekarzowi możliwości wykorzystania tego rodzaju badania w praktyce.

Ogólne podejście do analizy nieprawidłowości w obrazach tomografii komputerowej opiera się na określeniu lokalizacji zmiany, jej wielkości i gęstości radiologicznej, tzw. densyjności. Przy ocenie densyjności warto zwrócić uwagę na jej zmiany względem struktur otaczających. Zasadniczo zmiany dzieli się na bardziej gęste (hiperdensyjne), mniej gęste (hipodensyjne) oraz o takiej samej gęstości (izodensyjne).

Kolejnym krokiem w ocenie nieprawidłowości jest określenie struktury i kształtu uwidocznionej zmiany, jak również jej odgraniczenia od otaczających struktur tkankowych. Obecność tkanki tłuszczowej jako hipodensyjnej struktury pomiędzy zmianą patologiczną a zdrową tkanką może sugerować, że zmiana jest niezwiązana z tkankami zdrowymi. Podobnie, brak tkanki tłuszczowej i ścisły kontakt zmiany z tkanką zdrową mogą sugerować zmiany naciekowe. Należy jednak pamiętać, że ww. obraz nigdy nie pozwala na pewne stwierdzenie, czy zmiana nacieka zdrowe tkanki, czy też nie. Dzieje się tak z wielu powodów. Między innymi należy uwzględnić uśrednianie danych zbieranych przez komputer i przetwarzanych na obraz, jak również możliwości percepcji oka ludzkiego i rozdzielczość przestrzenną samych obrazów (1, 2, 3).