Posocznica (sepsa) to zespół uogólnionej odpowiedzi zapalnej, nazywanej w skrócie SIRS (ang. systemic inflammatory response syndrome), wywołany zakażeniem (8). Infekcja, która odpowiada za rozwój SIRS, może być powodowana przez bakterie, riketsje, wirusy, pierwotniaki, a także grzyby (9). Wzajemne zależności pomiędzy SIRS,  posocznicą  a zakażeniem przedstawiono na ryc. 1 i 2.

U kotów problem posocznicy dotyczy 1-5% pacjentów. Rozwija się ona przede wszystkim wtórnie do ropniaka opłucnej (24%), septycznego zapalenia otrzewnej (14%), zapalenia wsierdzia (14%), odmiedniczkowego zapalenia nerek (7%), zapalenia szpiku i kości (3%), ropomacicza (3%) oraz ran kąsanych (3%) (2, 14). Czynniki etiologiczne, które wymienia się najczęściej jako odpowiedzialne za posocznicę u kotów, to E. coli (w przypadkach zapalenia otrzewnej), Pasteurella spp. i Clostridium spp. (w przypadkach ropniaka opłucnej), oraz Bartonella spp. i Streptococcus spp. (w przypadkach zapalenia wsierdzia) (2, 5, 10, 13, 14, 16).

U człowieka i psa posocznica przebiega przede wszystkim w postaci hiperdynamicznej, a więc z podwyższeniem temperatury ciała, przekrwieniem błon śluzowych, przyspieszeniem liczby oddechów i liczby uderzeń serca (4, 8, 9, 11). Można więc powiedzieć, że doskonale wpisuje się ona w obraz zapalenia, opisywanego już od czasów starożytnych pięcioma cechami: dolor (ból), calor (podwyższenie temperatury), rubor (zaczerwienienie), tumor (obrzmienie), functio laesa (upośledzenie funkcji).

Natomiast obraz posocznicy u kotów jest diametralnie różny. U większości tych zwierząt przybiera ona postać hipodynamiczną, a zatem towarzyszy jej raczej hipotermia, rzadkoskurcz i bladość błon śluzowych (ryc. 3). Postać hiperdynamiczną posocznicy u kotów obserwuje się znacznie rzadziej (3, 4, 11, 12). Być może ta różnica w objawach sepsy u kotów wiąże się również z trudniejszym, a zatem i późniejszym jej rozpoznawaniem. Przeżywalność u tego gatunku zwierząt wynosi jedynie 10-25%, podczas gdy przeżywalność posocznicy u psów ocenia się na 25-50% (14).