Kardiologia
Rokowanie w kardiomiopatii rozstrzeniowej u psów
dr n. wet. Olga Szaluś-Jordanow1
dr n. wet. Michał Czopowicz2
prof. dr hab. Tadeusz Frymus1
Kardiomiopatia rozstrzeniowa (dilated cardiomyopathy, DCM) jest chorobą mięśnia sercowego, w którym dochodzi do ścieńczenia ścian jednej lub obu komór z jednoczesnym powiększeniem ich objętości. Najczęściej choroba dotyczy lewej komory serca i prowadzi do lewostronnej niewydolności mięśnia sercowego, czego typowym następstwem jest kardiogenny obrzęk płuc. W wyniku prawostronnej DCM rozwija się wodobrzusze lub wodopiersie.
Summary
The prognosis of dilated cardiomyopathy in dogs
Dilated cardiomyopathy is one of the most common causes of heart failure in dogs. It is a chronic, progressive and incurable condition. The diagnosis is usually made at an advanced stage and the dog presents to the clinic with severe clinical symptoms. Survival time depends mainly on the stage of the disease and breed of the patient, and ranges from several days to several years. The presence of ascites, hydrothorax, pulmonary edema or collapse worsens prognosis. Great Danes survive significantly shorter than other breeds. Proper treatment considerably increases the life-span of many patients.
Key words: dilated cardiomyopathy, DCM, prognosis
Etiologia DCM nie jest znana. Występowanie tej choroby u niektórych ras psów skłania do poszukiwania podłoża genetycznego (Legge i wsp., 2013). Może być wywoływana przez niedobory żywieniowe, szczególnie niedobór tauryny. Badania pokazują, że istnieje predyspozycja rasowa do zaburzeń metabolizmu tauryny u cocker spanieli i nowofundlandów, i tym samym do rozwoju DCM. Zdarzają się sytuacje, że po wyrównaniu ich niedoboru zmiany cofają się. Wystąpieniu DCM sprzyjają niektóre leki (np. doksorubicyna) i toksyny.
Występowanie
DCM jest najczęściej spotykaną kardiomiopatią u psów. Występuje niemal wyłącznie u psów rasowych (Martin i wsp., 2009). Dotyczy przede wszystkim ras dużych i olbrzymich, takich jak doberman, bokser, nowofundland, dalmatyńczyk i dog niemiecki (Legge i wsp., 2013). Rzadko zdarza się też u ras małych, np. cocker spanieli oraz toy manchester terrierów (w Anglii występuje jako odrębna rasa english toy terrier). U tych ostatnich opisywana jest młodzieńcza DCM (Legge i wsp., 2013). Stwierdzono, że częściej chorują samce (Martin i wsp., 2009).
Rozpoznawanie
Stwierdzono, że faza przedkliniczna choroby jest bardzo długa, zatem psy z objawami klinicznymi stanowią niewielki procent osobników z DCM w populacji (Martin i wsp., 2009).
Badaniem referencyjnym służącym wczesnej diagnostyce DCM u psów ras predysponowanych, takich jak doberman i bokser, jest 24-godzinne badanie EKG (badanie holterowskie). Jako wartość graniczną przyjmuje się 100 dodatkowych pobudzeń komorowych na do...
