Glikokortykosteroidy już od ponad 50 lat mają szerokie zastosowanie lecznicze zarówno w medycynie człowieka, jak i medycynie weterynaryjnej. Ich wielokierunkowe działanie – immunosupresyjne, przeciwzapalne oraz cytostatyczne (w stosunku do niektórych komórek), sprawia, że są dość często i chętnie stosowane przez lekarzy weterynarii. Pomimo wielu zalet i korzyści wynikających z ich działania, w niektórych przypadkach podanie leków steroidowych może znacznie utrudnić rozpoznanie choroby podstawowej oraz być przyczyną późniejszych niepowodzeń terapeutycznych. Z sytuacją taką mamy do czynienia chociażby w przypadku podania glikokortykosteroidów pacjentom z powiększeniem węzłów chłonnych (limfadenopatia), bez wcześniejszego ustalenia jego przyczyny (szczególnie w kontekście rozpoznania i leczenia chłoniaka złośliwego).

Limfadenopatie – przyczyny i diagnostyka

Terminem „limfadenopatia” określa się wszystkie zmiany patologiczne w węzłach chłonnych (ryc. 1). Mogą to być procesy pierwotne tkanki limfatycznej (choroba wywodząca się z węzła chłonnego) lub – co zdarza się częściej – mogą być objawem towarzyszącym innym chorobom (21). Zmiany mogą dotyczyć jednego, kilku lub wszystkich węzłów chłonnych (uogólniona limfadenopatia), zarówno obwodowych (dostępnych do rutynowego badania klinicznego), jak i tych znajdujących się w jamach ciała. Wszelkie zmiany występujące w węzłach chłonnych możemy podzielić na trzy grupy: rozrosty nowotworowe, reakcje zapalne oraz pozostałe (zmiany rozwojowe, zaburzenia w krążeniu, zmiany wsteczne) (7).