„...Odwróciłem się i popatrzyłem na najbliższe zwierzę, niemal zaklinając je, żeby powiedziało mi, co mu jest, co je boli, co wywołało chorobę. Jednak nie uzyskałem żadnej odpowiedzi. Cielę, jedno z najmniejszych, z bardzo ciemnym, brunatnym łbem, nie wykazywało żadnego zainteresowania, tylko spoglądało na mnie apatycznie przez swoje okulary. Co też ja... o czym ja myślę... okulary? Czyżbym tracił zmysły...? No tak, na Boga, ono naprawdę ma okulary... pierścień jaśniejszej sierści otaczający każde oko. I tamten cielak też... tak samo. O rany, już wiem! Nareszcie wiem!...” (James Herriot, „Weterynarz w zaprzęgu”, Poznań 1997, przeł. Z.A. Królicki).

Nie tylko James Herriot, ale pewnie każdy z nas nieraz marzy o tym, by pacjent podpowiedział mu, na co cierpi. Wsłuchując się bacznie w „podpowiedzi skóry”, mamy szansę doznać podobnego olśnienia, jakie przydarzyło się sympatycznemu lekarzowi weterynarii z hrabstwa Yorkshire. Na podstawie charakterystycznego odbarwienia włosa wokół oczu cieląt rozpoznał u nich niedobór miedzi. Uratował tym samym nie tylko cenne życie swych pacjentów, ale i własny, mocno nadwątlony autorytet.

Skóra jest największym narządem organizmu. Ma wiele ważnych zadań, wśród których najbardziej oczywista wydaje się ochrona przed niekorzystnymi wpływami środowiska zewnętrznego (mechanicznymi, chemicznymi, mikrobiologicznymi). Nie mniej istotna jest funkcja termoregulacyjna, magazynowa, receptorowa, metaboliczna (synteza witaminy D3, obwodowa aromatyzacja androgenów w estrogeny) czy wreszcie socjalna (określone umaszczenie, wytwarzanie feromonów). W kontekście praktyki klinicznej na szczególną uwagę zasługuje jednak funkcja wskaźnikowa skóry. Ocena wyglądu skóry i okrywy włosowej powinna zatem zawsze (nie tylko w przypadku pacjentów „dermatologicznych”) stanowić integralną część badania klinicznego. Ten łatwo dostępny narząd może dostarczyć nam kluczowych diagnostycznie wskazówek, pomagając w zawężeniu kręgu różnicowo-diagnostycznego i w ustaleniu rozpoznania. Powszechnie znanymi przykładami takich „podpowiedzi skórnych” są np. zanik, wapnica i obecność zaskórników w przebiegu nadczynności kory nadnerczy czy charakterystyczne zmiany hiperkeratotyczne u psów ras północnych cierpiących na niedobór cynku.