Przypadki dermatologiczne w medycynie weterynaryjnej stanowią znaczący odsetek konsultowanych pacjentów. Mimo że choroby skóry występują tak powszechnie, niejednokrotnie bywają dla lekarza praktyka dużym wyzwaniem. Aby skuteczniej rozpoznawać, a w konsekwencji i efektywniej leczyć choroby skóry psów, należy każdorazowo pamiętać o przeprowadzeniu szczegółowego wywiadu i nie ograniczać oględzin skóry pacjenta wyłącznie do obszaru wskazanego nam przez jego właściciela. Zastosowanie w przypadku dermatoz psów metody analizy „zorientowanej na podstawowy problem kliniczny” pozwala znacząco usprawnić niełatwy proces diagnostyki różnicowej.

Na choroby skóry cierpi pokaźny odsetek (bo aż 30-40%) konsultowanych pacjentów weterynaryjnych. Najczęściej diagnozowanymi dermatozami u psów są ektoparazytozy, alergie, infekcje bakteryjne, grzybicze oraz nowotwory skóry (3). Dermatozy, mimo swej powszechności, stale nas zaskakują i nie pozwalają popaść w rutynę. Często stanowią wdzięczny i satysfakcjonujący obiekt leczenia, lecz zdarzają się także i takie sytuacje, które stają się źródłem prawdziwych frustracji.

Niejednokrotnie można odnieść wrażenie, że pacjenci dermatologiczni traktowani są przez lekarzy praktyków mniej poważnie niż np. pacjenci kardiologiczni lub pacjenci wymagający interwencji chirurgicznych. Rzeczywiście, należy przyznać, że niektóre problemy dermatologiczne (np. sezonowe łysienie boków, dziedziczna parakeratoza lusterka nosowego labrador retrieverów, „skórzaste ucho” u yorkshire terrierów) stanowią głównie problem estetyczny, przeszkadzający przede wszystkim właścicielowi zwierzęcia. Nie wolno jednak zapominać, że w zasadniczej większości przypadków choroby skóry przysparzają pacjentom znacznych cierpień, a w niektórych sytuacjach mogą stanowić nawet bezpośrednie zagrożenie dla ich życia (guz z komórek tucznych, toczeń układowy, zespół Sweeta).