Cukrzycy często towarzyszą inne jednostki chorobowe i o tym powinniśmy pamiętać przy jej diagnozowaniu. Bez rozpoznania i leczenia chorób współistniejących leczenie cukrzycy zakończy się niepowodzeniem. W terapii cukrzycy u psów stosujemy przede wszystkim preparaty insuliny, nadal jednak leczenie nie jest w stanie całkowicie uchronić pacjentów przed powstaniem powikłań narządowych.

Cukrzyca jest chorobą charakteryzującą się bezwzględnym lub względnym niedoborem insuliny. Jest to bez wątpienia najczęściej rozpoznawana endokrynopatia u psów. U pacjentów z cukrzycą można często stwierdzić towarzyszącą chorobę endokrynologiczną o prawdopodobnym podłożu autoimmunologicznym (np. niedoczynność tarczycy, kory nadnerczy). Współistnienie tych chorób może być równoważne autoimmunologicznemu zespołowi niedoczynności wielogruczołowej typu 2 u ludzi.

Podobnie jak występowanie ludzkiego genotypu HLA zwiększa u człowieka ryzyko zachorowania na cukrzycę, tak u psa haplotyp DLA może odpowiadać za predyspozycję osobniczą do tej choroby. Genotyp HLA powstaje w wyniku dziedziczenia dwóch haplotypów rodzicielskich. Wiadomo, że pewne konstelacje genetyczne w zakresie HLA wiążą się ze zwiększoną podatnością na występowanie niektórych chorób, w tym również cukrzycy typu 1. Antygeny HLA klasy I są obecne na powierzchni wszystkich komórek jądrzastych, antygeny klasy II występują na powierzchni makrofagów, monocytów, aktywnych limfocytów T oraz komórek endotelialnych naczyń włosowatych, a w stanach patologicznych pojawiają się na powierzchni innych komórek, np. endokrynnych, i uczestniczą w procesie autoimmunizacji. Haplotyp DLA (dog leucocyte antigen) to zestaw polimorfizmów pojedynczych nukleotydów, położonych na jednej chromatydzie, który dziedziczy się jako zestaw sprzężonych ze sobą alleli.