Przewlekła niewydolność nerek jest chorobą nieuleczalną, ale coraz częściej leczenie podtrzymujące pozwala na utrzymanie przez dłuższy czas odpowiedniego komfortu życia zwierząt. Właśnie chęć poprawy komfortu życia pacjentów z niewydolnością nerek sprawiła, że niejednokrotnie poza standardowo badanymi parametrami funkcji nerek, takimi jak stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, dołączane jest monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi oraz stężenia fosforu w osoczu.

Wiadomo już ponad wszelką wątpliwość, że wzrost stężenia fosforu we krwi jest związany ze skróceniem okresu przeżycia psów i kotów (podobnie jak wzrost stężenia azotu mocznika, wzrost stężenia kreatyniny w surowicy czy wzrost stosunku białko : kreatynina w moczu). Co jest także ważne, na przykład u kotów już stężenia na poziomie 4,7 do 6,8 mg/dl fosforu w surowicy są skorelowane ze skróceniem przeżywalności, nawet mimo to, że stężenia te nadal mieszczą się w zakresie wartości referencyjnych. Utrzymanie stężenia fosforu na poziomie od 2,8 do 4,7 mg/dl zapewnia najdłuższą przeżywalność kotów.

Stężenia fosforu w surowicy

Stężenie fosforu w surowicy jest uzależnione od jego ilości spożywanej z pokarmem, od stopnia jego wchłaniania w przewodzie pokarmowym (jelicie cienkim), od przemieszczania fosforu z przestrzeni wewnątrzkomórkowych oraz od jego wydalania z moczem. Nerki odgrywają kluczową rolę w regulowaniu stężenia fosforu w surowicy. U osobników zdrowych stężenie fosforu utrzymywane jest w stosunkowo wąskim zakresie. Osobniki młode mają często nieco wyższe wartości niż dorosłe. W wielu laboratoriach zakres wartości referencyjnych fosforu obejmuje zarówno osobniki rosnące, jak i dorosłe, co sprawia, że jest on znacznie szerszy i utrudnia wczesne wykrywanie wzrostu stężenia fosforu we krwi.