Pod pojęciem ropnia wewnątrzbrzusznego (abscessus intraabdominalis) rozumie się ograniczony zbiornik ropy w rejonie uszkodzonej tkanki lub narządu, położonych w obrębie jamy brzusznej. Ze względu na lokalizację ropnie dzielimy na wewnątrzotrzewnowe, zaotrzewnowe oraz narządowe (najczęściej rozwijają się one w trzustce, wątrobie, śledzionie, nerkach, gruczole krokowym) (1, 4, 6, 7). W niektórych przypadkach ropnie mogą występować w wielu narządach jednocześnie.

Zazwyczaj ropnie są odgraniczone od tkanek i narządów jamy brzusznej poprzez torebkę zbudowaną z tkanki łącznej. Innymi elementami, które mogą budować torebkę ropni, są zrosty pozapalne, sieć, krezka oraz w niektórych przypadkach pętle jelit. Torebka ropnia uniemożliwia przedostanie się bakterii i ich toksyn do krwi, ale też przenikanie do jamy ropnia komórek układu odpornościowego, substancji odżywczych oraz leków. Jest ona słabo ukrwiona, przez co do wnętrza ropnia dostarczana jest bardzo mała ilość tlenu. W związku z tym przebiegające tam procesy są oparte na glikolizie beztlenowej. W konsekwencji prowadzi to do spadku pH i upośledzenia fagocytozy. Ropnie rozwijające się w jamie brzusznej mają różną wielkość i mogą zawierać od kilku mililitrów do kilku litrów ropy (1).

Ze względu na swoją budowę ropnie wewnątrzbrzuszne można podzielić na proste i złożone. Ropnie proste tworzą jedną jamę (w większości przypadków nie są połączone ze środowiskiem zewnętrznym, narządami jamy brzusznej lub guzami nowotworowymi), natomiast ropnie złożone mają kilka jam (często łączą się przetoką ze środowiskiem zewnętrznym, narządami jamy brzusznej lub guzami nowotworowymi).