Sepsa jest ostrym stanem zagrożenia życia, cechującym się wysoką umieralnością. Rokowanie zależy tu w dużej mierze od szybkiej diagnozy. Wykazanie obecności drobnoustrojów we krwi metodami hodowlanymi jest czasochłonne. Czasem w rozpoznaniu może pomóc mikroskopowe badanie rozmazu krwi, które ujawnia obecność drobnoustrojów. Wyniki tego badania powinny być interpretowane z dużą ostrożnością.

Sepsa, posocznica, bakteriemia – słowa te wywołują wiele emocji, zarówno u osób niezwiązanych z profesją medyczną, jak i u specjalistów. Tym pierwszym kojarzą się jednoznacznie z przypadkami zgonów opisywanymi w prasie codziennej. Dla drugich są tematem badań, polemik i sporów. Część lekarzy i mikrobiologów na słowo „sepsa” reaguje irytacją. Uważają je za żargonowy synonim używanego od dawna określenia „posocznica”. Czy słusznie? Nie. Określenia „sepsa” i „posocznica” nie są znaczeniowo tożsame (34).

W przeszłości mianem posocznicy określano ciężkie bakteryjne zakażenie krwi. Chociaż z czasem definicją objęto także zakażenia wywołane nie tylko przez bakterie, to i tak z klinicznego punktu widzenia nie wytrzymuje ona próby czasu. Problem polega na tym, że podstawą rozpoznania posocznicy było wykazanie bakteriemii, a to wbrew pozorom zadanie niełatwe. Ponadto podobny obraz kliniczny choroby obserwuje się zarówno w przypadku ciężkich zakażeń ogólnoustrojowych, jak i niektórych chorób nieinfekcyjnych, a dodatnie wyniki posiewów krwi uzyskuje się jedynie u 30-50% zakażonych (8).

W 1991 roku na konferencji uzgodnieniowej Society of Critical Care Medicine and American College of Chest Physicians zaproponowano terminologię związaną z zakażeniem i jego manifestacjami klinicznymi (6). Do języka klinicznego wprowadzono wówczas ...

Polska Grupa Robocza do Spraw Sepsy Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii przyjęła ten termin w jego spolszczonym brzmieniu. Sformułowana przez tę Grupę definicja określa sepsę jako potwierdzone zakażenie lub jego podejrzenie,...