Większość lekarzy weterynarii uważa chorobę krążka międzykręgowego za najbardziej prawdopodobne rozpoznanie u psów ras małych, które trafiają do gabinetów weterynaryjnych z porażeniem kończyn miednicznych. Istnieje jednak stosunkowo długa listach innych chorób, które należy brać pod uwagę w rozpoznaniu różnicowym przyczyny takich objawów. Jedną z nich jest uchyłek pajęczynówki.

Szczególnie u psów rasy mops uchyłki pajęczynówki rdzenia kręgowego występują prawdopodobnie znacznie częściej niż choroba krążków międzykręgowych i są przyczyną uszkodzenia odcinka piersiowo-lędźwiowego rdzenia. Niniejszy artykuł omawia tę chorobę u mopsów z dwóch powodów. Z jednej strony, mopsy z objawami uchyłka pajęczynówki trafiają do lekarzy z nieco innym wywiadem oraz objawami klinicznymi niż psy z przepukliną krążka międzykręgowego, i te różnice powinny wzbudzić podejrzenie tej choroby. Z drugiej strony, podczas badania obrazowego kręgosłupa można przeoczyć uchyłek, jeżeli wykonujący badanie nie wie, że choroba może być rozpoznaniem u badanego pacjenta. Po przedstawieniu aktualnego stanu wiedzy na temat etiopatologii uchyłków pajęczynówki artykuł omawia specyficzne cechy tej choroby u mopsów oraz porównuje je z cechami klinicznymi uchyłków pajęczynówki w ogólnej populacji psów.

Tradycyjnie termin „torbiel podpajęczynówkowa” oraz jego synonimy, takie jak torbiel oponowa, torbiel opon rdzenia kręgowego i torbiel rzekoma pajęczynówki rdzenia kręgowego, były wykorzystywane do opisania ogniskowego rozszerzenia przestrzeni podpajęczynówkowej rdzenia kręgowego z jednoczesnym zmniejszeniem średnicy rdzenia kręgowego (1-13, 15, 16, 19-21, 23, 25, 26). Te rozszerzenia nie mają jednak wyściółki z komórek nabłonkowych i dlatego nie można ich uznawać za prawdziwe torbiele. W związku z tym w ostatnich latach w literaturze weterynaryjnej zaczęto stosować bardziej odpowiednią nazwę (6, 15, 22).