Obrazowanie za pomocą rezonansu magnetycznego zostało wprowadzone do medycyny człowieka w latach 80., natomiast pierwsze badania żywych koni wykonano w roku 1997 (9). Obecnie rezonans magnetyczny uznawany jest za złoty standard w diagnostyce chorób ortopedycznych i neurologicznych, zarówno w medycynie człowieka, jak i medycynie weterynaryjnej.

Rezonans magnetyczny zrewolucjonizował diagnostykę i pomógł zrozumieć procesy patologiczne zachodzące przede wszystkim w obrębie palca konia, ale również w bliższych częściach kończyn. Podobnie jak pozostałe metody diagnostyki obrazowej, rezonans jest użyteczny jedynie w kontekście całego badania pacjenta i musi być interpretowany w świetle wszystkich objawów klinicznych. Uzyskiwane obrazy mogą być przedstawione w różnych przekrojach i płaszczyznach, a struktury są oceniane zarówno pod kątem anatomii, jak i fizjologii.

Rezonans wykorzystywany jest w sytuacjach gdy źródło bólu jest dokładnie zlokalizowane, a rutynowe badania, jak ultrasonografia i rentgenodiagnostyka, nie dostarczają wystarczająco szczegółowych informacji na temat obszarów objętych chorobą i ich zasięgu. Jednocześnie pozwala na kontrolę ewentualnych postępów leczenia. Głównymi wadami obrazowania za pomocą rezonansu magnetycznego są przede wszystkim wysokie koszty zakupu i utrzymania sprzętu. Wynikają one z potrzeby skonstruowania odpowiedniego pomieszczenia z klatką Faradaya, oddzielnego pokoju do monitoringu pacjenta oraz – w rezonansie wysokopolowym – z zakupu płynnego helu do chłodzenia magnesu (12).

W praktyce wyróżnia się magnesy niskopolowe, o natężeniu pola 0,2-1 T, oraz wysokopolowe, powyżej 1 T, gdzie 1 T jest ok. 20 000 razy większe od pola magnetycznego Ziemi (1). Rodzaj sprzętu ma wpływ na powstający obraz i jego wartość diagnostyczną.