Zespół żyły głównej doczaszkowej oraz zespół żyły głównej doogonowej (często utożsamiany z zakrzepicą żył wątrobowych, czyli zespołem Budda–Chiariego) związane są z niedrożnością głównych naczyń żylnych. W przebiegu tych zespołów dochodzi do powstania obrzęków zastoinowych i gromadzenia się płynu w jamach ciała. W ustaleniu rozpoznania kluczową rolę odgrywa badanie płynów oraz diagnostyka obrazowa, szczególnie tomografia komputerowa z kontrastem. Zespoły te powszechnie opisywane są w medycynie człowieka. W weterynarii doniesienia na ten temat pojawiają się sporadycznie, brakuje też schematów postępowania z pacjentami weterynaryjnymi, u których wystąpiły te choroby.

Żyła główna doczaszkowa (vena cava cranialis) jest krótkim, nieparzystym naczyniem powstającym z połączenia żył szyjnych na wysokości wpustu klatki piersiowej (1-4). Przebiega w śródpiersiu doczaszkowym na prawo od pnia ramienno-głowowego i uchodzi do prawego przedsionka serca (2). Uchodzą do niej naczynia żylne odprowadzające krew z głowy, szyi, kończyn piersiowych i przedniej części klatki piersiowej (1). Ponadto za pośrednictwem przewodów chłonnych do żyły odprowadzana jest chłonka (2).

Żyła główna doogonowa (vena cava caudalis) powstaje w grzbietowej części brzucha pod odcinkiem lędźwiowym kręgosłupa z połączenia żył biodrowych wspólnych (1, 2). Na terenie jamy brzusznej przebiega pod kręgosłupem na prawo od aorty, następnie przybliża się do brzegu tępego wątroby. Przechodząc przez otwór żyły głównej w ośrodku ścięgnistym przepony, dostaje się na teren klatki piersiowej (1, 3). Tam biegnie razem z nerwem przeponowym prawym w fałdzie żyły głównej, w prawej części śródpiersia doogonowego, wciskając się pod prawe płuco (1, 2). Żyła uchodzi do prawego przedsionka serca naprzeciw ujścia żyły głównej doczaszkowej (1). Żyła główna doogonowa zbiera krew z kończyn miednicznych, jamy brzusznej oraz tylnej części klatki piersiowej (1-3).