Uzyskaj dostęp online do wykładów z XIV Kongresu Akademii po Dyplomie WETERYNARIA 2022! Zobacz więcej >
Temat numeru: diagnostyka obrazowa
Diagnostyka ultrasonograficzna stawu ramiennego u psów
dr n. wet. Anna Kosiec-Tworus
Podstawą diagnostyki chorób stawu ramiennego jest zdjęcie rentgenowskie, które pozwala wykryć chorobę struktur kostnych bez możliwości oceny tkanek miękkich. W związku z tym często jest badaniem niewystarczającym i niedającym odpowiedzi co do przyczyn kulawizny u zwierząt. W przypadku podejrzenia choroby mięśni i ścięgien wymagane jest przeprowadzenie innych badań obrazowych.
SUMMARY
Ultrasonographic diagnosis of the canine shoulder region
Ultrasonography is an important diagnostic tool in the identification of pathologies of the canine shoulder region, and particularly of soft tissues such as ligaments, tendons and muscles. The most common orthopedic disorders of the shoulder region which can be detected by ultrasonography are osteochondritis dissecans, bicipital tenosynovitis, calcifying tendinitis, fibrous contracture of the infraspinous muscle, and brachial plexus tumors.
Key words: shoulder, ultrasonography, tenosynovitis, brachial plexus
Najtańszą i nieinwazyjną metodą porównywalną z obrazowaniem metodą rezonansu magnetycznego (MRI) jest ultrasonografia. Pozwala ona ocenić ścięgna i mięśnie stawu zarówno w spoczynku, jak i w ruchu (badanie dynamiczne) przy ułożeniu pacjenta w dowolnej pozycji. Technika ta jest wciąż niedoceniana i nie w pełni wykorzystana w badaniu ortopedycznym małych zwierząt.
Anatomia
Staw ramienny jest połączeniem dwóch kości typu „piłki w koszyku”, zożonym z niewielkiego wydrążenia stawowego łopatki i dużej powierzchni stawowej kości ramiennej. Mięśnie stawu ramiennego dzieli się na dwie grupy – mięśnie wewnętrzne, do których należą: mięsień podłopatkowy, nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy i obły mniejszy, oraz mięśnie zewnętrzne, w których słkład wchodzi mięsień czworoboczny, najszerszy grzbietu i naramienny (1). Znaczenie kliniczne w chorobach stawu ramiennego mają przede wszystkim mięśnie wewnętrzne, tzw. mięśnie stożka rotatorów i ich ścięgna.
Stożek rotatorów
Wyróżnia się cztery mięśnie stożka rotatorów. Z przodu położony jest mięsień nadgrzebieniowy i podłopatkowy, z tyłu zaś podgrzebieniowy i obły mniejszy. Mięśnie te mają przyczepy na przedniej i tylnej powierzchni łopatki. Mięsień podłopatkowy rozpoczyna się na przedniej części łopatki i jego ścięgno przyczepia się do guzka mniejszego kości ramiennej. Mięsień nadgrzebieniowy zaczyna się w obrębie dołu nadgrzebieniowego łopatki i kończy na guzku większym kości ramiennej. Mięsień podgrzebieniowy ma górny przyczep w dole podgrzebieniowym łopatki, a dolny na guzku większym, od tyłu i poniżej w stosunku do ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Mięsień obły mniejszy zaczyna się w części bocznej łopatki i kończy się poniżej przyczepu podgrzebieniowego w najniższej części guzka większego kości ramiennej. Ścięgna mięśni stożka rotatorów układają się w postaci pasów, które zbiegają się w kierunku guzka większego i mniejszego, tworząc tzw. kaptur stożka rotatorów.
