Histiocytoma cutis to łagodny rozrost histiocytarny skóry, często występujący u młodych psów. Zazwyczaj przyjmuje postać pojedynczego, pozbawionego włosów, rumieniowego guzka, który szybko rośnie i ma tendencje do ulegania owrzodzeniom. Sporadycznie zmiany skórne są liczne i rozsiane. Cechą charakterystyczną choroby jest na ogół nagłe pojawianie się objawów klinicznych i zdolność do jej spontanicznej regresji w ciągu kilku tygodni. W artykule opisano przypadek kliniczny psa rasy shar pei z rzadką mnogą postacią histiocytomy.

Etiopatogeneza

Histiocytoma wywodzi się z epidermotropowych komórek Langerhansa. Powstaje w wyniku ich nadmiernej i niekontrolowanej proliferacji, która jest efektem zaburzeń w funkcjonowaniu układu immunologicznego. Tego rodzaju rozrost ma charakter łagodny, odczynowy i ogranicza się głównie do skóry i tkanki podskórnej (3, 7).

Objawy

W obrazie klinicznym najczęściej obserwuje się pojedynczy, rumieniowy, pozbawiony włosów guzek lub deformację o charakterze płytki. Zmiana skórna może być kopulasta, stożkowa albo przypominać kształtem guzik. Ma zwartą konsystencję, jest dobrze odgraniczona i wyniesiona ponad powierzchnię skóry (1, 3). Często obrazowo porównuje się ją do owocu wiśni (3). Jest niebolesna i nie towarzyszy jej świąd (1, 2, 3). Pojawia się nagle i bardzo szybko rośnie, ale jej średnica z reguły nie przekracza 2,5 cm (1). Bardzo często na jej powierzchni pojawia się owrzodzenie (2, 3, 6). Zmiany skórne zazwyczaj są pojedyncze, sporadycznie można jednak zaobserwować postać mnogą histiocytomy (1, 3, 4, 6). W tym przypadku guzki są liczne i podczas gdy jedne się tworzą, inne w tym samym czasie zanikają. Chorobie może towarzyszyć niebolesne powiększenie węzłów chłonnych (1, 3).

Lokalizacja

Najczęstszymi lokalizacjami są: głowa (małżowiny uszne, powieki, twarz), szyja oraz kończyny (1, 2, 3, 6, 7). Zazwyczaj większość zmian stwierdza się na obwodowych obszarach przedniej połowy ciała (7).

Występowanie i predyspozycje rasowe