Ekstrakcje zębów stałych należą do najczęściej wykonywanych zabiegów w stomatologii małych zwierząt (1-6). Technika przeprowadzania ekstrakcji zależy od rodzaju usuwanego zęba. Zabieg jest niejednokrotnie czasochłonny i wiąże się z uszkodzeniem okolicznych tkanek oraz powstaniem rany pozabiegowej. Artykuł przedstawia nową metodę ekstrakcji zębów przy użyciu aparatu Vet-Tome^®.

Ekstrakcja – wskazania i uwarunkowania anatomiczne

Wskazania do tego zabiegu są bardzo liczne. Można wśród nich wymienić zaawansowane zapalenie przyzębia (periodontitis), wywołane najczęściej obecnością kamienia nazębnego (ryc. 1), urazy zębów (ryc. 2), zęby nadliczbowe (ryc. 3), wskazania ortodontyczne (ryc. 4), zaawansowaną próchnicę (ryc. 5) (1-6). Podjęcie decyzji o ekstrakcji może być podyktowane wskazaniami medycznymi lub w niektórych przypadkach być wynikiem braku zgody właściciela na inne leczenie (2).

Przy ekstrakcjach zębów wykorzystuje się uwarunkowania anatomiczne specyficznego połączenia zęba z zębodołem. U psów i kotów występuje zjawisko tekodontyzmu, co oznacza, że korzenie zębowe umieszczone są w kostnych zębodołach i połączone ze ścianą zębodołu szeregiem włókien. Ten typ połączenia określa się jako wklinowanie (gomphosis). Usunięcie zęba polega zatem na przecięciu systemu włókien łączących korzeń z zębodołem przy użyciu różnej wielkości dźwigni Beina i wyjęciu zęba z zębodołu. Ta prosta w zasadzie idea jest niejednokrotnie trudna w realizacji. Związane jest to po raz kolejny z uwarunkowaniami anatomicznymi, w tym skeletotopią (relacją topograficzną zęba z kośćmi), na przykład relacją pomiędzy korzeniem kła szczęki a ścianą zębodołu. Wszystko to powoduje, że ekstrakcja poszczególnych zębów musi być szczegółowo zaplanowana z uwzględnieniem szeregu czynników. Można stwierdzić, że ekstrakcja każdego zęba wykonywana jest przy użyciu innej techniki.