06/12/2022
Brak zgody na dodatkowe badania. W patologii onkologicznej istotną rolę w rozpoznawaniu nowotworów pełnią barwienia immunohistochemiczne (IHC). Pozwalają one określić pochodzenie komórek nowotworowych, a tym samym sprecyzować rozpoznanie w przypadku zmian o niejednoznacznej morfologii. O ile rutynowe barwienia histochemiczne w niektórych laboratoriach są ujęte w podstawowej cenie badania (za ich wykonanie nie płaci się dodatkowo), o tyle już IHC jest badaniem dodatkowo płatnym, na które wymagana jest zgoda płatnika. Zastosowanie barwienia immunohistochemicznego w wielu przypadkach wymusza zmianę rozpoznania [w badaniu Laliberte i wsp. (6) takiej zmiany dokonano aż w 35% przypadków], co niekiedy w znaczący sposób wpływa na rokowanie i zmienia strategię leczenia. W badaniach Regan i wsp. (8) wykazano, że barwienia immunohistochemiczne bywają zlecane i wykonywane na podstawie sugestii pierwszego patologa, ale w części przypadków pomimo sugestii pierwszego patologa nie są przeprowadzane, ale wykonuje się je w czasie drugiej opinii.
Laliberte i wsp. (6) oraz Regan i wsp. (8) podkreślają potrzebę przeprowadzania procedury drugiej opinii w sytuacji gdy są rozbieżności pomiędzy wynikiem badania histopatologicznego a obrazem klinicznym lub guz nie został precyzyjnie rozpoznany, w szczególności gdy planuje się inwazyjne metody terapeutyczne albo rozważa eutanazję pacjenta. Wykonanie drugiego badania w większości przypadków pozwala sprecyzować rozpoznanie, zminimalizować ryzyko błędu diagnostycznego i zoptymalizować postępowanie terapeutyczne. W badaniu przeprowadzonym w Stanach Zjednoczonych średnia różnica w kosztach zmiany schematu leczenia wynikającej ze znaczących niezgodności pomiędzy pierwszym i drugim badaniem histopatologicznym wyniosła 620 dolarów (od 0 do 4500 dolarów), a średnia różnica w kosztach wynikających ze zmiany rokowania długookresowego została oszacowana na około 2000 dolarów (8).
Należy zaznaczyć, że wysokie odsetki niezgodności rozpoznań, przytoczone powyżej, nie odnoszą się do badań histopatologicznych w ogóle, ale dotyczą przypadków szczególnych, w których istniał konkretny powód zasięgnięcia drugiej opinii, czyli przypadków wątpliwych lub niepasujących do rozpoznania klinicznego. W odniesieniu do ogólnej liczby wykonywanych badań histopatologicznych ich wiarygodność jest wysoka i w dalszym ciągu pozostają one podstawą trafnej diagnozy w patologii weterynaryjnej.
Ryc. – Autor
