Upośledzony i przyspieszony oddech to jedne z częściej spotykanych przyczyn przyprowadzenia starszego psa do lekarza weterynarii. W takiej sytuacji nasuwa się pytanie, czy należy podać lek moczopędny? Sama obecność wcześniej wspomnianych objawów u psa ze szmerem sercowym nie daje pewności, że pies ma kardiogenny obrzęk płuc, przy którym lekiem z wyboru jest furosemid. Aby odpowiedzieć na powyżej zadane pytanie, należy poznać przyczynę wcześniej opisanych objawów. W tym artykule przedstawimy przypadki dwóch psów z przewlekłą zwyrodnieniową chorobą zastawki dwudzielnej, mających podobne objawy oddechowe, wynikające jednak z różnych przyczyn. Opiszemy różnice pomiędzy pacjentem z kardiogennym obrzękiem płuc a tym z upośledzonym oddechem wtórnym do innej choroby.

Obrzęk płuc to patologiczne zaleganie płynów w przestrzeni pozanaczyniowej w płucach. Rozwija się, gdy gromadzenie się płynu przekracza możliwości jego usunięcia przez układ naczyń chłonnych. Może wystąpić w przebiegu wielu chorób, stąd można go podzielić na kardiogenny oraz niekardiogenny. Z patofizjologicznego punktu widzenia do obrzęku płuc może dojść na skutek wzrostu ciśnienia hydrostatycznego w naczyniach włosowatych płuc (lewostronna zastoinowa niewydolności serca) albo spadku ciśnienia onkotycznego w płynie śródmiąższowym (na przykład enteropatie lub nefropatie białkogubne, choroby wątroby) bądź nadmiernej przepuszczalności błon pomiędzy pęcherzykami a włośniczkami (na przykład przy zapaleniu płuc czy mocznicy).

Najczęstsze przyczyny kardiogennego obrzęku płuc to zaawansowana przewlekła zwyrodnieniowa choroba zastawki dwudzielnej (myxomatous mitral valve disease – MMVD), kardiomiopatia rozstrzeniowa (dilated cardiomyopathy – DCM) oraz u kotów kardiomiopatia przerostowa (hypertrophic cardiomyopathy – HCM). Niekardiogenny obrzęk płuc w praktyce klinicznej najczęściej wynika z zapalenia płuc (rzadko z zapalenia trzustki, posocznicy, porażenia prądem).