U pacjentów pourazowych należy zawsze brać pod uwagę uszkodzenie dróg moczowych. Podejrzenie to nasila się, gdy w jamie otrzewnej zbiera się wolny płyn, pęcherz moczowy jest niewyczuwalny palpacyjnie i mocz nie jest produkowany, mimo płynoterapii. Występuje wtedy bezpośrednie zagrożenie życia ze względu na krwawienie, azotemię, hipowolemię i zaburzenia elektrolitowe. Większa część pacjentów wymaga podjęcia interwencji chirurgicznej. Jednak nieustabilizowanie wcześniej stanu ogólnego grozi poważnymi powikłaniami anestezjologicznymi i zmniejsza szansę na przeżycie. Poniżej opisane są konsekwencje metaboliczne urazów dróg moczowych oraz kroki diagnostyczne i terapeutyczne, jakie należy podjąć, aby móc bezpiecznie wykonać – często przedłużające się w czasie – zabiegi naprawcze dróg moczowych.

W wyniku uszkodzenia dróg moczowych mocz wycieka i gromadzi się w jamie otrzewnej (uszkodzona cewka moczowa, pęcherz lub dalsza część moczowodu), w przestrzeni zaotrzewnowej i klatce piersiowej (uszkodzenie nerki, bliższej części moczowodu) albo w tkankach miękkich okolicy pachwiny i miednicy (uszkodzona cewka moczowa). Najczęściej uszkodzeniu ulega pęcherz moczowy bądź cewka moczowa. Nerki i większa część moczowodów znajdują się w przestrzeni zaotrzewnowej i – osłonięte grubą warstwą mięśni – są mniej narażone na uszkodzenie. Pęcherz łatwiej ulega pęknięciu, jeżeli w momencie urazu jest mocno wypełniony. Częściej zdarza się to też u samców, gdyż długa cewka jest mniej podatna na zwiększające się ciśnienie w pęcherzu moczowym. Przerwanie cewki moczowej zdarza się często przy uszkodzeniach miednicy. Ostre odłamy kostne bez trudu tną cewkę moczową. Również złamania ostatnich par żeber i kręgów odcinka piersiowo-lędźwiowego niejednokrotnie występują łącznie z uszkodzeniami nerek, co może prowadzić do gromadzenia się moczu w klatce piersiowej.