Przez zaburzenia czy też problemy separacyjne psów rozumiemy sytuacje, w których zwierzę nie potrafi poradzić sobie z pozostawaniem w samotności, a więc w oddzieleniu od opiekunów lub innych zwierząt. Stres i emocje spowodowane izolacją pies rozładowuje, prezentując niepożądane zachowania, takie jak wokalizacje (szczekanie, wycie, skomlenie), niepokój ruchowy (chodzenie, bieganie), fizjologiczne przejawy stresu (dyszenie, ślinienie się, pocenie się opuszek łap), noszenie, gryzienie i rozszarpywanie przedmiotów oraz domowych sprzętów, próby wydostania się z pomieszczenia, ale także przez eksplorację i zabawę (por. 1).

Przypadki zaburzeń zachowania psów związanych z separacją są istotną częścią praktyki behawioralnej. Stanowią wyzwanie zarówno dla behawiorysty, jak i przede wszystkim dla właścicieli zwierząt. Ci ostatni, zanim zwrócą się o pomoc do profesjonalisty, mają najczęściej za sobą dłuższy czas prób poradzenia sobie z problemem za pomocą różnego rodzaju sposobów ujarzmiania czy uciszania psa, farmakoterapii, organizowania swojego życia i obowiązków tak, by zwierzak nie zostawał sam. Są też często narażeni na niechęć sąsiadów, upomnienia administracyjne i kary oraz nierzadko bardzo poważne straty materialne spowodowane w domu przez psa. Nic dziwnego, że zdesperowani właściciele oczekują od behawiorysty szybkich efektów.