Leczenie przewlekłego bólu jest priorytetem u starzejących się zwierząt towarzyszących. Mając na uwadze bezpieczeństwo stosowania, farmakologia weterynaryjna stale poszukuje alternatywy dla znanych i szeroko stosowanych niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ). Cimikoksyb (CX) – pochodna imidazolu – to wysoce wybiórczy inhibitor COX-2 drugiej generacji. Początkowo wykorzystywany do leczenia schizofrenii i stanów depresyjnych (1), dopiero po kilku latach badań klinicznych, jako środek przeciwzapalny i przeciwbólowy u ludzi, został wprowadzony na rynek do celów weterynaryjnych (5, 10, 11). 

Grupa wybiórczych inhibitorów COX-2 ma duże znaczenie w medycynie weterynaryjnej, ponieważ większość gatunków zwierząt jest dużo bardziej podatna niż ludzie na działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego, wywoływane przez NLPZ (3).

Nowoczesne NLPZ w weterynarii

Weterynaryjny rynek leków stale się rozszerza (12), zwłaszcza w obszarze leków przeciwbólowych. Jest to związane z rosnącym zapotrzebowaniem w starzejącej się grupie zwierząt towarzyszących. Wraz z rozwojem nowoczesnych technik diagnostycznych oraz możliwości leczenia pacjenci geriatryczni żyją coraz dłużej. Jednocześnie są bardziej podatni na choroby związane z wiekiem – nowotwory, zapalenie stawów, zaburzenia metaboliczne, otyłość itp. Często ból staje się nieodłącznym towarzyszem podeszłego wieku, co jest zupełnie niepotrzebne i może on być bezpiecznie eliminowany. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) wiodą prym wśród leków przeciwbólowych w medycynie weterynaryjnej, zwłaszcza odkąd – ze względu na poważne działania niepożądane związane z przewlekłym stosowaniem większości NLPZ – nastąpił zwrot w badaniach ze wskazaniem na wybiórcze inhibitory COX-2. Przemawia za tym wprowadzenie w ciągu ostatnich lat na rynek weterynaryjny pięciu wybiórczych inhibitorów COX-2: derakoksybu (2002), firokoksybu (2007), mawakoksybu (2008), robenakoksybu (2009) oraz najnowszego – cimikoksybu (CX) (2011).