Temat numeru: chirurgia
Zastosowanie przeszczepu siatkowatego do leczenia ubytków skóry
dr n. wet. Beata Degórska
dr n. wet. Joanna Bonecka
lek. wet. Aleksandra Tomkowicz
lek. wet. Jan Frymus
dr hab. Piotr Jurka
dr n. wet. Magdalena Ostrzeszewicz
dr n. wet. Magdalena Kalwas-Śliwińska
Przeszczep siatkowaty jest wykorzystywany w leczeniu rozległych ubytków skóry na kończynach i tułowiu. Powodzenie zabiegu zależy od prawidłowego przygotowania łoża, aseptyki, właściwego pobrania i przygotowania przeszczepu, prawidłowej techniki mocowania go w łożu oraz odpowiedniego postępowania pooperacyjnego. Czynnikami wpływającymi na wgojenie przeszczepu są: dobry kontakt z dnem rany, odpowiednie napięcie tkanek, unieruchomienie oraz właściwe odprowadzenie zalegającego wysięku. Powodzenie w leczeniu z użyciem tej techniki sięga 90-100%.
SUMMARY
Mesh skin graft as a method of wound treatment
The mesh skin graft is a good option of treatment in cases of large extremity or trunk wounds. Successful grafting requires asepsis, an adequately prepared recipient bed, healthy granulation tissue, proper harvesting and preparation of the graft, meticulous surgical technique and strict postoperative care. Factors that are essential for the survival of skin grafts include good contact between the graft and the recipient bed, normal tension on the sutured graft, strict immobilization after grafting and prevention of accumulation of blood or serum under the graft. Survival of mesh grafts is estimated to be between 90 and 100%.
Key words: mesh graft, wound, dog
Przeszczepem skóry nazywamy przeniesienie fragmentu skóry w inne miejsce. Przeszczep może być tzw. pełnej grubości, czyli zawierający naskórek i całą grubość skóry właściwej, lub niepełnej grubości, zawierający naskórek i część grubości skóry właściwej. Zazwyczaj przeszczepy wykorzystywane są do leczenia ubytków skóry w okolicach trudnych do wygojenia w inny sposób (1-7). U zwierząt ma to na ogół miejsce w ubytkach tkanek na kończynach lub rozległych ranach na tułowiu.
To, czy przeszczep przyjmie się w danym miejscu, zależy w dużej mierze od jego możliwości absorpcyjnych oraz zdolności do ponownego unaczynienia. Decydujących jest kilka pierwszych dni, w czasie których przeszczep początkowo odżywia się drogą absorpcji płynów tkankowych oraz ulega rewaskularyzacji w miejscu docelowym (1). Aby było to możliwe, łoże rany, do której przeniesiony jest przeszczep, musi zapewnić określone warunki. Ziarnina powinna być świeża, rana bez cech zakażenia i tkanek martwych (ryc. 1). W przypadku ran trudno gojących się, pokrytych dojrzałą ziarniną, wskazane jest jej wycięcie umożliwiające pojawienie się świeżej ziarniny. Z kolei obfite krwawienie z ziarniny nie sprzyja przyjęciu przeszczepu, ponieważ ulega on oddzieleniu od podłoża i nie może być w odpowiedni sposób odżywiany, co w konsekwencji uniemożliwia jego ponowne unaczynienie (1-3).