Przeszczep siatkowaty jest wykorzystywany w leczeniu rozległych ubytków skóry na kończynach i tułowiu. Powodzenie zabiegu zależy od prawidłowego przygotowania łoża, aseptyki, właściwego pobrania i przygotowania przeszczepu, prawidłowej techniki mocowania go w łożu oraz odpowiedniego postępowania pooperacyjnego. Czynnikami wpływającymi na wgojenie przeszczepu są: dobry kontakt z dnem rany, odpowiednie napięcie tkanek, unieruchomienie oraz właściwe odprowadzenie zalegającego wysięku. Powodzenie w leczeniu z użyciem tej techniki sięga 90-100%.

Przeszczepem skóry nazywamy przeniesienie fragmentu skóry w inne miejsce. Przeszczep może być tzw. pełnej grubości, czyli zawierający naskórek i całą grubość skóry właściwej, lub niepełnej grubości, zawierający naskórek i część grubości skóry właściwej. Zazwyczaj przeszczepy wykorzystywane są do leczenia ubytków skóry w okolicach trudnych do wygojenia w inny sposób (1-7). U zwierząt ma to na ogół miejsce w ubytkach tkanek na kończynach lub rozległych ranach na tułowiu.

To, czy przeszczep przyjmie się w danym miejscu, zależy w dużej mierze od jego możliwości absorpcyjnych oraz zdolności do ponownego unaczynienia. Decydujących jest kilka pierwszych dni, w czasie których przeszczep początkowo odżywia się drogą absorpcji płynów tkankowych oraz ulega rewaskularyzacji w miejscu docelowym (1). Aby było to możliwe, łoże rany, do której przeniesiony jest przeszczep, musi zapewnić określone warunki. Ziarnina powinna być świeża, rana bez cech zakażenia i tkanek martwych (ryc. 1). W przypadku ran trudno gojących się, pokrytych dojrzałą ziarniną, wskazane jest jej wycięcie umożliwiające pojawienie się świeżej ziarniny. Z kolei obfite krwawienie z ziarniny nie sprzyja przyjęciu przeszczepu, ponieważ ulega on oddzieleniu od podłoża i nie może być w odpowiedni sposób odżywiany, co w konsekwencji uniemożliwia jego ponowne unaczynienie (1-3).