Podudzie zbudowane jest z dwóch kości długich – kości piszczelowej i kości strzałkowej, które tworzy nasada bliższa, trzon oraz nasada dalsza kości. Złamanie podudzia, czyli kości piszczelowej i(lub) strzałkowej u psów, spowodowane jest najczęściej urazem mechanicznym – upadkiem z wysokości, potrąceniem przez samochód. Zdarzają się również złamania patologiczne, których przyczyną są choroby nowotworowe tkanki kostnej, zaburzenia metaboliczne, a nawet wady genetyczne (1).

Wybór metody stabilizacji zależy od wielu czynników, m.in. miejsca złamania, linii złamania, liczby odłamów kostnych, przemieszczenia odłamów względem siebie, uszkodzenia tkanek miękkich, czasu, który upłynął od złamania. Bardzo ważną rolę odgrywa również wiek oraz masa zwierzęcia (2, 3). Stabilizatory można podzielić na zewnętrzne, nakostne i śródszpikowe (tab. I). W poniższym artykule skupimy się na urazach mechanicznych kości piszczelowej i(lub) strzałkowej oraz na różnych metodach stabilizacji tego typu złamań w oparciu o przypadki własne.

Metoda stabilizacji typu zespol

Metoda ta, nazywana zespoleniem polskim, ma szerokie zastosowanie w leczeniu złamań kości długich u ludzi i zwierząt. Ma ona na celu stabilizację dynamiczną – klamrową, której założeniem jest elastyczność konstrukcji. Płytka stabilizująca i kość ułożone są w jednej płaszczyźnie względem siebie, w pewnej odległości.

Możemy wyróżnić kilka sposobów wykonania tej stabilizacji. Podziału dokonuje się ze względu na:

1) szczelinę złamania

• kontaktowa – stabilizator nie wywiera żadnego nacis­ku na szczelinę złamania
• kompresyjna – stabilizator wywiera nacisk na szczelinę złamania i powoduje jej kompresję
• mostująca – stabilizator zbliża odłamy kostne do siebie

2) umiejscowienie płyty

• zewnętrzne – gdy płyta umieszczona jest nad skórą
• podskórne – gdy płyta umieszczona jest pod skórą lub pod powięzią
• przykostne – gdy płyta umieszczona jest w bliskiej okolicy kości

3) technikę wykonania

• metoda zamknięta – polega na stabilizacji odłamów kostnych pod kontrolą fluoroskopii bez otwierania rany
• metoda półotwarta – polega na ograniczonym otwarciu rany tylko w szczelinie złamania
• metoda otwarta – całkowite otwarcie przełomu złamania oraz miejsca wprowadzenia implantów.

Stabilizacja metodą ZESPOL nie wymaga radykalnego dostępu do szczeliny złamania, co znacznie zmniejsza możliwość wystąpienia wtórnych zakażeń. Podczas zabiegu odłamy kostne uwidacznia się tylko w ograniczonym zakresie w celu ich stabilizacji. Zapo...