Mimo że nużyca jest powszechną dermatozą psów, różnorodność jej obrazów klinicznych oraz trudne jej rozpoznawanie sprawiają, że nierzadko staje się ona prawdziwym wyzwaniem dla lekarza praktyka. Nie istnieje zatem również jedyny, sprawdzający się u wszystkich pacjentów sposób jej leczenia. Należy go każdorazowo dostosować do potrzeb indywidualnego przypadku, uwzględniając postać choroby, rasę psa, praktyczne możliwości podawania leku, obecność powikłań, a także możliwości finansowe i czasowe właściciela zwierzęcia. Główną przyczyną niepowodzenia terapii jest nieumiejętne monitorowanie jej skuteczności, jak również przedwczesne zakończenie leczenia.

Wstęp

Prawidłowe i – co ważne – wcześnie ustalone rozpoznanie nużycy (zwłaszcza uogólnionej) znacząco wpływa na skuteczność leczenia. Podobnie jak rodzaj działań diagnostycznych, tak i charakter zalecanego leczenia nie jest uniwersalny dla wszystkich odmian nużycy. W przypadku niepowikłanej postaci miejscowej nużycy, w pełni uzasadnione jest postępowanie według zasady „czekać i obserwować”, ze względu na duże prawdopodobieństwo samowyleczenia, następujące zwykle w ciągu 6-8 tygodni (7, 14).

Leczenie uogólnionej postaci jest o wiele trudniejsze, ponieważ choroba ma często zmienny i nieprzewidywalny przebieg. Pozytywnym aspektem młodzieńczej odmiany nużycy uogólnionej jest możliwość samowyleczenia, stwierdzanego u około 30-50% pacjentów (14). Pozostałe przypadki mogą okazać się oporne na kolejno wprowadzane schematy lecznicze (7, 13). Ponadto niemożność rozpoznania choroby podstawowej u części pacjentów z uogólnioną nużycą psów dorosłych wydatnie zmniejsza szanse powodzenia terapii. W przypadkach form uogólnionych kluczowa jest dobra komunikacja między właścicielem zwierzęcia a lekarzem, ponieważ leczenie jest najczęściej długotrwałe (trwające nawet do 12 miesięcy), zazwyczaj kosztowne i nie zawsze kończy się sukcesem.