Zerwanie więzadła krzyżowego doczaszkowego (przedniego) u psów jest jedną z najczęstszych przyczyn kulawizn (1, 2, 3). Dochodzi do niego podczas urazu, natomiast u większości psów jest konsekwencją długotrwałego, postępującego nadrywania więzadła (4). W większości przypadków zalecana jest stabilizacja chirurgiczna stawu, dzięki czemu ograniczamy postępowanie wtórnej choroby zwyrodnieniowej (3, 5-7).

Na podstawie modelu biomechanicznego wiadomo, że więzadło krzyżowe doczaszkowe ma na celu neutralizację sił ścinających występujących w kolanie. Znamy wiele metod postępowania operacyjnego, mających na celu stabilizację stawu kolanowego w przypadku zerwanego więzadła krzyżowego. Tradycyjne metody (zewnątrzstawowe oraz wewnątrzstawowe z zastosowaniem różnego rodzaju substytutów więzadła) nie stabilizują wystarczająco stawu lub stabilizują jedynie czasowo, a co za tym idzie – nie hamują w sposób satysfakcjonujący powstawania zmian zwyrodnieniowych (8, 9). Do zaawansowanych metod należą te, w których dokonujemy osteotomii kości piszczelowej. Wśród nich są m.in. CTWO (Cranial Tibial Wedge Osteotomy – osteotomia klinowa kości piszczelowej), TPLO (Tibial Plateau Leveling Osteotomy – osteotomia poziomująca powierzchnię stawową kości piszczelowej), kombinacja TPLO/CTWO, TTA (Tibial Tuberosity Advancement – neutralizująca pionowa osteotomia kości piszczelowej) i TTO (Triple Tibial Osteotomy – potrójna osteotomia kości piszczelowej). W niniejszej pracy skupimy się na metodzie osteotomii pionowej guzowatości kości piszczelowej – opisie techniki, korzyściach płynących z wykonania tego zabiegu oraz ewentualnych powikłaniach (1).