W medycynie weterynaryjnej spotyka się wiele chorób przebiegających z neurologicznymi zaburzeniami układu ruchu, które popularnie nazywane są drgawkami. Klasyfikacja tych chorób na podstawie objawów klinicznych nierzadko nastręcza lekarzom weterynarii duże trudności, podobnie jak ich rozpoznawanie i leczenie. Celem tego artykułu jest zaznajomienie Czytelników z różnymi typami neurologicznych zaburzeń ruchu, ich patofizjologią oraz metodami diagnostycznymi.

Napady padaczkowe

Neurolokalizacja – kora mózgowa.

Terminologia:

1. Napady uogólnione

• Drgawki toniczno-kloniczne (napady typu „grand mal”) są to „typowe”, najczęściej spotykane napady padaczkowe. Cechują się utratą świadomości oraz wzmożoną aktywnością motoryczną całego ciała, która występuje symetrycznie. Faza toniczna napadów trwa około 10-30 sekund, w czasie których mięśnie szkieletowe kończyn i szyi wykazują wzmożone napięcie, powodując sztywność ciała. Następnie pojawia się faza kloniczna, w której dochodzi do powtarzających się, rytmicznych ruchów kończyn i całego ciała. W trakcie napadów może wystąpić ślinotok oraz oddawanie kału i moczu, będące wynikiem pobudzenia autonomicznego układu nerwowego.
• Drgawki miokloniczne są to uogólnione napady padaczkowe, w trakcie których widoczne są krótkie, nagłe skurcze mięśni, przypominające „szarpnięcia” lub „pociągnięcia” całego ciała. Napady cechują się krótkim czasem trwania, stąd utrata świadomości może być niezauważalna.
• Drgawki typu „petit mal”. Są rzadko rozpoznawane u zwierząt, a termin „petit mal” jest często nieprawidłowo używany do określenia napadów częściowych. Napady typu „petit mal” to łagodne zaburzenia uogólnione przebiegające z utratą świadomości, w trakcie których mogą pojawić się zarówno skurcze mięśni, jak i utrata ich napięcia. Warto wspomnieć, że napady te cechują się zupełnie innym zapisem EEG (w porównaniu z napadami mioklonicznymi i toniczno-klonicznymi), a do ich leczenia używa się innych leków przeciwpadaczkowych (np. okskarbazepiny).