W ostatnich latach ukazało się wiele publikacji dotyczących rozpoznawania arytmogennej dysplazji/kardiomiopatii prawej komory u psów. Doniesienia te dotyczyły przede wszystkim obrazowania za pomocą rezonansu magnetycznego oraz diagnostyki genetycznej. Niniejszy artykuł przedstawia aktualny stan wiedzy na ten temat.

Arytmogenna dysplazja (kardiomiopatia) prawej komory (ARVD/ARVC – arrhythmogenic right ventricular dysplasia/arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy) jest jedną z wielu wrodzonych kardiomiopatii występujących u ludzi i zwierząt (1, 2). Pierwsze opisy objawów klinicznych tej choroby u ludzi pochodzą z 1736 roku, jednak bardziej szczegółowe opisy przyczyn i rozwoju choroby zostały zdefiniowane w latach 80. XX wieku. U psów rasy bokser ARVC jako przyczyna nagłej śmierci sercowej (SCD – sudden cardiac death) u młodych psów tej rasy została udokumentowana po raz pierwszy w latach 70. ubiegłego wieku. W Polsce opis przypadku został opublikowany w 2009 roku (3).

ARVC jest definiowana jako choroba mięśnia sercowego, charakteryzująca się postępującym zanikiem kardiomiocytów, które są zastępowane przez tkanką tłuszczową oraz włóknistą (2, 4, 5). Zanik kardiomiocytów rozpoczyna się w warstwie nasierdziowej prawej komory i szerzy się w kierunku wsierdzia. Proces ten rozpoczyna się od prawej komory, ale w dalszych etapach rozwoju choroby może obejmować też przegrodę międzykomorową i lewą komorę. Postępujący zanik kardiomiocytów i pojawianie się w ich miejsce tkanki tłuszczowej i włóknistej prowadzi do destabilizacji elektrycznej, co jest przyczyną groźnych dla życia arytmii – częstoskurczu komorowego (VT – ventricular tachycardia) i migotania komór (VF – ventricular fibrillation), i może prowadzić do nagłej śmierci sercowej.