Wstępne rozpoznanie chłoniaka T-komórkowego u psów jest oparte na badaniu cytologicznym preparatu odciskowego lub materiału pobranego metodą biopsji cienkoigłowej. Ostateczne rozpoznanie ustala się jednak na podstawie badania histopatologicznego i histochemicznego wycinków skóry oraz oceny ekspresji antygenu Ki-67 i klonalnej proliferacji limfocytów T. Lekiem z wyboru jest obecnie lomustyna. Inne leki, takie jak retinoidy, prednizolon, dakarbazyna oraz interferon, także stosuje się w leczeniu tej choroby. Rokowanie jest złe, a leczenie ma na celu jedynie poprawę komfortu życia psa. W większości przypadków psy zostają poddane eutanazji na życzenie właścicieli. Pierwsza część artykułu ukazała się w MW 1/2013.

Rozpoznanie choroby może być trudne, szczególnie w fazie początkowej. Ta trudność wynika przede wszystkim z nietypowych objawów w tym stadium. Z jednej strony chłoniak T-komórkowy może przebiegać z typowymi objawami atopowego zapalenia skóry, szczególnie w fazie rumieniowo-złuszczającej, a nieraz naśladuje świerzb. Wtedy dominującymi objawami są świąd skóry, rumień oraz łojotokowe zapalenie skóry. Z drugiej strony zaś chłoniak T-komórkowy klinicznie niczym nie różni się od chorób pęcherzowych, a przede wszystkim od tych, które przebiegają ze zmianami na błonach śluzowych i z zapaleniem połączeń skórno-śluzówkowych. Zawsze należy brać pod uwagę tę chorobę, kiedy przebiega jak atopowe zapalenie skóry i świerzb z silnym świądem, a nie reaguje na leczenie.